Moja Niedziela

Jest taka metoda manipulowania ludźmi, która polega na tym, by zanim poprosimy konkretną osobę o spełnienie naszej prośby czy oczekiwania, najpierw spróbować ją zainteresować danym problemem, prosząc o wykonanie czegoś, co pozornie niewiele ją kosztuje. W praktyce może wyglądać to tak, że zanim jakaś instytucja poprosi nas np. o wsparcie finansowe, wcześniej zaproponuje złożenie podpisu pod petycją popierającą jej działania. „Podpis nic nie kosztuje” – pomyślisz, a nie wiesz, że wcale nie o podpis chodzi, ale o to, byś otworzył drzwi swojego umysłu dla danej sprawy. Przywołuję ten mechanizm, gdyż skojarzył mi się on z opisem męczeństwa siedmiu braci, które niesie pierwsze czytanie. Zjedzenie mięsa wieprzowego – wydawać by się mogło – nie znaczy wiele w kontekście ocalenia swojego życia. Stąd właśnie taką propozycję usłyszeli ci, o których czytamy w Księdze Machabejskiej. To naruszenie prawa – fakt, ale myślę, że instynktownie każdy z nas byłby w stanie usprawiedliwić ich czyn. Tymczasem nie o mięso tutaj chodziło (albo lepiej: nie tylko o wieprzowinę tutaj chodziło), ale o to, by stworzyć w życiu tych młodych ludzi przestrzeń do lekceważenia czegoś, co otrzymali od Boga. Kiedy się wykona pierwszy krok, kolejne mogą być już kwestią czasu. Czy nie tak jest w naszym życiu? Wielkie grzechy, upadki nie spadają na nas nagle z nieba. Najczęściej ludzie odchodzą od Boga małymi kroczkami, kiedy mówią sobie, że jeszcze się nic złego w ich życiu nie dzieje.
Dzieje się – otwierasz drzwi swojego życia dla czegoś, co ci nie służy. Stąd tak ważna jest wierność w małych sprawach zarówno w naszym życiu osobistym, małżeńskim, jak i duchowym.

Fragment Ewangelii, który dostajemy w tę piękną uroczystość, zawiera – w moim odczuciu – jedno z najbardziej przerażających zdań Pisma Świętego. Niestety – z bólem trzeba to stwierdzić – ono doskonale opisuje postawę wielu współczesnych ludzi. I nie chodzi mi o słowa opisujące drwiny, na jakie pozwalali sobie świadkowie śmierci Jezusa. To zdanie brzmi: „Gdy ukrzyżowano Jezusa, lud stał i patrzył”. Wydaje się, że grzeszyć można, jedynie czyniąc zło. Tymczasem Pan Jezus, posyłając uczniów, nie mówił im: „idźcie i nie kradnijcie, nie zabijajcie, nie zdradzajcie, nie wyrządzajcie nikomu krzywdy”. Polecał natomiast, by idąc przez życie, wykorzystywali każdy moment do pełnienia uczynków miłości. Można grzeszyć, „stojąc i patrząc”. To bezpieczna postawa: przyjrzeć się, stanąć z boku, będąc neutralnym, nie wychylając się ani nikomu nie narażając.
Matka Teresa z Kalkuty opowiadała o małym muzułmańskim kraju, gdzie prawo zabrania mówienia o Jezusie Chrystusie, rozpowszechniania Biblii czy w ogóle wspólnych modlitw. Każdy, kto manifestuje wiarę chrześcijańską, ma poważne problemy: traci pracę, a nawet jest zamykany w więzieniu. Ciekawe, że mimo tego nie brakuje ludzi głoszących Jezusa. Więzienia są pełne chrześcijan. I kiedy taki chrześcijanin wychodzi z więzienia, ewangelizuje dalej.
Aresztują go ponownie, i tak w kółko. Tylko jest smutny element tej historii. W tych więzieniach nie ma żadnego katolika. Wszyscy to protestanci. Katolicy żyją na wolności.
Może okazać się, że obok nas zabijany jest Bóg, a my stoimy i patrzymy.