List do mojego proboszcza

Jesień

Najpierw pomyślałam, że jakiś pomór pozabijał małe bocianki, bo nagle zniknęły. Potem przestraszyłam się, że ta sama zaraza wymiotła także duże, bo też przepadły. W końcu dotarło do mnie, że wyrosły, a potem odleciały, tylko tego nie zauważyłam. Jakieś krótkie to lato, za krótkie.
Mimo to bociany zdążyły nanieść tego, czego nam najwięcej potrzeba. – Może wreszcie będzie więcej chrztów niż pogrzebów, tak jak kiedyś? – rozmarzył się proboszcz jednej z wiejskich parafii w mojej gminie. Odlot bocianów oznaczał początek sezonu dożynkowego, który trwał od końca sierpnia do końca września. Sołeckie, parafialne, gminne, wojewódzkie. Na każdych ksiądz: proboszcz, dziekan, biskup albo wszyscy razem. Konkurs na wieńce i kosze. Każdy z motywem religijnym.
Krzyż z poroża jelenia, hostia z kłosków, symbol miłosierdzia wyklejony z ziaren zbóż i maku. – Chłop przy robocie zaklnie, ale po zbiorach wie, komu podziękować – podsumował ten sam proboszcz, który wcześniej przeliczał krągłe brzuszki na chrzty.
Jeszcze jedna konkurencja ujawniła się przy okazji dożynek. Bardzo niedobra. Zbieżności dat.
Niektóre były przypadkowe (o co nietrudno w tak dużej gminie jak Wińsko). Ale niektóre starannie przemyślane. I do tego, o zgrozo, przyłożyli się niektórzy proboszczowie. Można zrozumieć, że ksiądz też ma swoje antypatie, niechęci i słabości.
Ale żeby wciągać w nie parafian-obywateli? Tak nałożyć terminy, żeby do kogoś nie pójść albo kogoś nie zaprosić, komuś nie pożyczyć namiotów i ław biesiadnych. Nie posłać wieńca parafialnego na konkurs gminny, żeby samorządowe obchody wypadły biedniej niż kościelne, właśnie w jego „lepszej parafii”, w której mieszkają „lepsi parafianie niż obywatele”.
Wieńce trafiły już do magazynów i na strychy.
Płowieją. W przyszłym roku powstaną nowe. Znów będą miały krzyże, hostie, symbole miłosierdzia. I tych ostatnich, jako wójt, będę się trzymać.