Seria: Prekursorki kultu Miłosierdzia Bożego
S. BENIGNA KONSOLATA FERRERO (1885-1916)
„MAŁA SEKRETARKA MIŁOŚCI”
Biografia 31-letniej włoskiej wizytki Benigny Konsolaty Ferrero stanowi cenne źródło badawcze na temat kultu Miłosierdzia Bożego z początku XX stulecia. Oryginalność apostolstwa „Małej Sekretarki Miłości” polegała na przekazaniu idei miłosierdzia w połączeniu z pobożnością i kultem Najświętszego Serca Jezusowego.
Ks. Józef Mandziuk
Warszawa
Biografia 31-letniej włoskiej wizytki Benigny Konsolaty Ferrero stanowi cenne źródło badawcze na temat kultu Miłosierdzia Bożego z początku XX stulecia. Oryginalność apostolstwa „Małej Sekretarki Miłości” polegała na przekazaniu idei miłosierdzia w połączeniu z pobożnością i kultem Najświętszego Serca Jezusowego.
Maria Konsolata Ferraro, w zakonie s. Benigna, urodziła się 6 sierpnia 1885 r. w rodzinie turyńskiego aptekarza Sebastiana i jego małżonki Karoliny z d. Pansa. Nauki gimnazjalne pobierała w katolickim Instytucie „Divin Cuore”, gdzie nauczyła się języka francuskiego, pojęła podstawy haftu i ujawniła talent malarski. W opinii nauczycieli wyróżniała się „świętością wśród rówieśników” i chętnie spieszyła z pomocą ubogim i chorym, odwiedzając ich nawet po domach. Pod wpływem odbytych ćwiczeń duchownych w 1900 r. złożyła prywatny ślub czystości i rozpoczęła dialog z Jezusem. Pod wpływem tego Głosu 16 listopada 1902 r. postanowiła „z pomocą Bożą od dziś zostać świętą”. Od tego czasu rozpoczęła pisanie Dzienniczka w formie codziennych dialogów z Głosem, słysząc słowa: „przygotuj twoją duszę, aby była przydatnym narzędziem do wypełnienia Moich pragnień”. Szczególnie rok 1903 charakteryzował się dużą częstotliwością wypowiedzi Głosu na temat miłosierdzia, zaufania i misji, czekających ją w życiu. Była przekonana o wybraniu jej do misji głoszenia zaufania człowieka wobec nieskończonego Miłosierdzia Bożego. Ponadto otrzymała zaproszenie do współuczestnictwa w Chrystusowym dziele odkupienia ludzkości. Według wewnętrznych natchnień zostało jej oznajmione, że wkrótce rozpocznie się „dzieło Miłosierdzia Bożego”, którego celem będzie odrodzenie i przemiana społeczeństwa zgodnie z nauką Kościoła. Otrzymała też zaproszenie do ofiarowania swojego życia Bożemu Sercu „dla zbawienia biednych grzeszników” i usłyszała, że „będzie narzędziem Miłosierdzia użytym dla stworzeń”. Wtedy zrozumiała, że spełnienie obietnic dotyczących wypełniania misji, które złożyła Bogu, dokona się w klasztorze klauzurowym.
15 marca 1906 r. Maria Konsolata przybyła do klasztoru wizytek w Pinerolo, lecz wkrótce wróciła do domu rodzicielskiego, bowiem jej doświadczenie mistyczne nie znalazło zrozumienia u przełożonych. Po półtorarocznym zmaganiu się z powołaniem, wstąpiła 30 grudnia 1907 r. do klasztoru wizytek w Como. Otrzymawszy imię zakonne Benigna, złożyła 23 listopada 1909 r. pierwszą profesję zakonną, a 28 listopada 1912 r. – śluby wieczyste i przeniosła się do klasztoru w Turynie. Od 1898 r. kierownikiem duchowym naszej mistyczki był ks. Luigi Boccardo, duszpasterz w turyńskim sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia. To on pomógł Marii Konsolacie w przyjęciu i zrozumieniu słów Głosu.
Po wstąpieniu do zakonu, pierwszą osobą, przed którą s. Benigna zdecydowała się wyznać w pełni stan swoich doznań mistycznych był biskup Alfons Archi, ordynariusz Como. Służąc jej duchową pomocą stał się świadkiem otrzymania przez nią głównej treści orędzia o miłosierdziu Bożym dla świata. W 1915 r. młoda wizytka otworzyła się przed swoją przełożoną m. Giusseppiną Antoniettą Scazziga, przekazując jej przebieg i okoliczności Bożego dzialania. Przełożona pomogła jej w godzeniu obowiązków zakonnych z rytmem dialogu między nią a Głosem.
Kierując się posłuszeństwem wobec kierowników duchownych, s. Benigna w ciągu 8 lat zapisała ok. 40 zeszytów szkolnych, tworzących Dzienniczek, w którym notowała dyktowane słowa Głosu. Najwięcej treści zawierają stronice zapisane w l. 1914-1916, a dotyczyły one w głównej mierze orędzia o Bożym miłosierdziu. Miały one służyć w szerzeniu kultu Najświętszego Serca Jezusowego poprzez doświadczenie Jego niezgłębionego miłosierdzia. To ona pierwsza przekazała światu treść orędzia o Bożym Miłosierdziu wypływającym z Najświętszego Serca Jezusowego. Nie otrzymała ona przekazu co do form i praktyk związanych z propagowanym kultem. Jej apostolstwo było zasadniczo skoncentrowane na teoretycznym przekazie poprzez spisanie słów Głosu. Często modliła się słowami „ufam Tobie, zawsze Tobie, tylko Tobie”.
W rękopisie z 7 grudnia 1915 r. znalazły się słowa: „Chcę, abyś pisała, Moja ty mała sekretarko Miłości”. Pod tym tym tytułem były publikowane przez o. Boccardo jej udostępnione rękopisy. Po latach zauważono zasadnicze podobieństwo jej misji w spisaniu treści orędzia o miłosierdziu Bożym do osoby św. Faustyny Kowalskiej. Od wczesnej młodości czuła się ona powołana do przekazania światu treści orędzia zza salezjanskiej kraty klasztornej.
S. Benigna Konsolata zmarła 1 września 1916 r. w klasztorze w Como. Tuż po śmierci 31-letniej włoskiej wizytki zrodziła się myśl o podjęcie starań o jej beatyfikację. Rozpoczęto przygotowanie do napisania rzetelnej biografii, zredagowania i opublikowania rękopisów oraz namalowania jej portretu. W 1925 r. przedłożono akta do procesu beatyfikacyjnego Kongregacji Obrzędów. Niestety w 1936 r. nadeszło orzeczenie Stolicy Apostolskiej, iż nie można było otworzyć przewodu beatyfikacyjnego. Dopiero kanonizacja św. Faustyny Kowalskiej i beatyfikacja bł. Luigiego Boccardo, pozwoliły na wznowienie starań o wyniesienie na ołtarze s. Benigny Konsolaty, która jako jedna z pierwszych dała świadectwo prawdzie o nieskończonym Miłosierdziu Bożym.
