Seria: Prekursorki kultu Miłosierdzia Bożego

M. MARIA TERESA DE SALES DESANDAIS (1876-1943)

„APOSTOŁKA MIŁOŚCI MIŁOSIERNEJ ”

Istota apostolstwa francuskiej mistyczki polegała na przekazaniu światu prawdy o Miłosierdziu Bożym w połączeniu z pobożnością i kultem Najświętszego Serca Jezusowego. Jej posłannictwo opierało się na doktrynie Miłości Miłosiernej, czyli na objawieniu miłosierdzia Boga Ojca i Ducha Świętego podczas męki, śmierci i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa. Była ona obdarzona mistycznym doświadczeniem, zwanym „intelektualnym poznaniem” Boga.

Ks. Józef Mandziuk

Warszawa

Nasza bohaterka urodziła się 5 września 1876 r. w Dreux we Francji i na chrzcie otrzymała imię Adrianna. Uczyła się w miejscowej szkole sióstr wizytek, a w l. 1889-1891 przebywała w miejskim pensjonacie, pozbawionym atmosfery religijnej. Mając 20 lat wstąpiła do Zakonu Nawiedzenia NMP w Dreux i 5 maja 1898 r. złożyła pierwszą profesję zakonną, a trzy lata później – wieczyste śluby zakonne. Chorując na gruźlicę, 15 sierpnia 1925 r. doznała cudownego uzdrowienia. Była mistrzynią nowicjatu i kilkakrotnie pełniła obowiązki przełożonej wspólnoty wizytek. W 1941 r. podjęła się odpowiedzialności za organizację przymusowej przeprowadzki sióstr z klasztoru w Dreux do Niort, w centralno-zachodnio Francji. W następnym roku wraz z siostrami przeniosła się do Vouvandt, gdzie wizytki mogły kontynuować swoją działalność.

Maria Teresa od ok. 1898 r. została obdarzona wizjami Chrystusa, podczas których zostały wypowiedziane dwa charakterystyczne słowa: „Ma petite main” (P. M.), czyli „Moja mała rączka”. Ten tytuł sugerował przede wszystkim pisarskie apostolstwo mistyczki, która bezpośrednio przelewała na papier treść orędzia prawdzie codziennie dyktowanego przez Boga. Jej zapisy były redagowane w oryginalnej formie orędzia i publikowane w postaci mniejszych lub większych druków z inicjałami P.M. Zanim otrzymały one kościelną aprobację były poddawane studium, czy nie są sprzeczne z nauką Kościoła. Cenzorami byli kolejni kierownicy duchowni, którym wizjonerka była całkowicie posłuszna. Jej misja spisywania słów Boga przebiegała zgodnie z codziennym rytmem dnia wspólnoty zakonnej, stąd zasłyszane słowa zapisywała przeważnie w nocy.

W 1902 r. pisarskie apostolstwo francuskiej wizytki zostało ubogacone otrzymaniem wizji Chrystusa ukrzyżowanego w chwili śmierci wraz z ujawnieniem Jego imienia: „Miłość Miłosierna”. Natomiast na podstawie wizji z 1904 r., w której był ukazany akt śmierci Chrystusa na krzyżu, m. Maria Teresa miała za zadanie wymalować obraz, który wkrótce stał się główną, choć nie jedyną, formą przekazu Miłosierdzia Bożego dla świata. 15 sierpnia 1915 r. „Mała rączka” zrozumiała, że wszystko, co do tej pory doświadczyła wewnętrznie, powinna przekazać światu. Dlatego dzięki decyzji jej przełożonych, mogło powstać Dzieło Miłości Miłosiernej, które szerzyło otrzymane przez nią treści orędzia. Pojawili się współpracownicy Dzieła zarówno z kręgów osób duchownych jak i świeckich. Jednym z najbardziej zasłużonych był dominikanin o. Juan González Arintero, założyciel czasopisma „Vida Sobrenatural”, dzięki któremu Dzieło znalazło rzesze zwolenników na terenie Hiszpanii i poza jej granicami. To on nadał pseudonim m. Desandais: P. M. Sulamitis.

W 1925-1936 francusko-hiszpańscy organizatorzy Dzieła Miłości Miłosierniej przyczynili się do wydania drukiem ok. 50 pozycji broszurowo-książkowych. Różnorodna była tematyka wydawanych publikacji, jak katechizm dla dzieci, książki formacyjne dla kapłanów i osób zakonnych, przesłanie dla chorych, dla czcicieli Matki Bożej, rozważania oparte na doktrynie Miłości Miłosiernej Boga względem człowieka. W tym złotym okresie rozwoju Dzieła intronizowano obraz Miłości Miłosiernej, który stał się przedmiotem kultu w wielu diecezjach na świecie, a zwłaszcza w Hiszpanii. Obraz namalowała w 1913 r. sama m. Desandais, kierując się nakazem swojego spowiednika. Przy malowaniu kolejnych obrazów korzystała ona z pomocy innych osób, znających się na malarstwie, czuwając nad zachowaniem odpowiednich detali, podobnie jak św. Faustyna Kowalska w 1934 r. podczas malowania obrazu „Jezu, ufam Tobie” w Wilnie. W obrazie widoczne było połączenie takich elementów, jak hostia, serce na krzyżu, otwarta księga i korona. Stanowiło ono przeszkodę i opór w udzieleniu papieskiej aprobacji dla Dzieła, a także przyczyniło się do wycofania obrazu z publicznej czci w l. 40-tych XX stulecia.

Desandais była również autorką obrazu „Maria Mediadora – Maryi Pośredniczki”, który przyczynił się do pogłębienia pobożności Maryjnej, zgodnie z doktryną i charyzmatem Dzieła Miłości Miłosiernej. Francuska wizytka otrzymała 3 października 1928 r. przekaz od Boga, aby powstało osobne święto „del Amor Misericordioso”, mające uczcić ofiarę Jezusa Chrystusa na krzyżu. Nie zostało ono jednak oficjalnie włączone w liturgiczny kalendarz Kościoła powszechnego. Znana też była modlitwa ułożona przez m. Marię Teresę, która otrzymała imprimatur kościelne. Jej autorstwa była także nowenna „al Amor Misericordioso”, która nie uzyskała aprobaty papieskiej.

W 1936 r. nastąpił w Hiszpanii schyłek Dzieła, związany z wewnętrznym konfliktem w zakonie dominikanów i wydarzeniami politycznymi, które wywołały wielkie prześladowanie Kościoła w krwawej wojnie domowej. 20 lipca 1936 r. spłonęła madrycka bazylika Naszej Pani z Atocha, w której był obraz Miłości Miłosiernej. Zostało też zniszczone archiwum w klasztorze dominikańskim w Madrycie, w którym przechowywano materiały dotyczące Dzieła. Sama m. Desandais pod koniec 1941 r. zachorowała na serce i nie odzyskała już sił do podjęcia kontynuacji Dzieła Miłości Miłosiernej. Zmarła 1 stycznia 1943 r. w opinii świętości, pozostawiając testament, aby „ufać Bożemu Sercu, czynić wszystko na chwałę Miłości Miłosiernej przez ręce Matki Bożej Pośredniczki”. Pozostając „ukrytą do końca”, umarła w przekonaniu, że jej posłannictwo zostało wypełnione, a idea Miłosierdzia Bożego nadal będzie kontynuowana po jej śmierci.