Seria: Prekursorki kultu Miłosierdzia Bożego
Bł. SPERANZA ALHAMA VALERA (1893-1983)
„KONTYNUATORKA APOSTOLSTWA MIŁOŚCI MIŁOSIERNEJ”
Życie hiszpańskiej zakonnicy-mistyczki związane było z pracą wychowawczą, podejmowaną w przedszkolach i szkołach publicznych w Hiszpanii i Włoszech oraz służbą na rzecz ubogich, dyktowaną potrzebą czasu w dobie dwóch wojen światowych i przemian politycznych w XX stuleciu. Jej najważniejszą misją było przekazywanie światu prawdy o miłości miłosiernej Boga, która była kontynuacją myśli św. Teresy od Dzieciątka Jezus i apostolstwa prekursorek kultu Miłosierdzia Bożego. Realizowane posłannictwo otrzymało aprobatę Stolicy Apostolskiej, a ona sama została wyniesiona na ołtarze.
Ks. Józef Mandziuk
Warszawa
Maria Józefa, takie imiona otrzymała na chrzcie św., urodziła się 29 września 1893 r. w Santomera, w hiszpańskiej prowincji Murcii. Jej rodzice, José Antonio i Maria Carmen, byli ubogimi wieśniakami. Mając 7 lat, została oddana na służbę do ks. Manuela Aliaga, miejscowego proboszcza. Na plebanii nauczyła się pisać i czytać oraz poznała podstawowe prawdy katechetyczne. Tam dojrzała jej decyzja wstąpienia do Instytutu Córek Kalwarii w Villena, którego charyzmatem była kontemplacja paschalnych wydarzeń Chrystusa, a zarazem nauczanie młodzieży, opieka nad chorymi i organizacja rekolekcji zamkniętych. Pierwszą profesję zakonną złożyła15 sierpnia 1916 r., przyjmując imię: Speranza de Jesús Agonizante. Po 5 latach złożyła śluby wieczyste, jako członkini wspólnoty sióstr Maryi Niepokalanej (misjonarek klaretynek), bowiem Instytut Córek Kalwarii został włączony do tego zgromadzenia. 9-letni pobyt u klaretynek był czasem zarówno cierpień fizycznych, jak i licznych mistycznych doświadczeń. Ciężko chora została 3-krotnie (w 1922, 1925 i 1927 r.) cudownie uzdrowiona za wstawiennictwem założyciela wspólnoty św. Antoniego Marię Klareta. Różnorodne były jej przeżycia mistyczne, których szczególnie doświadczyła w tym okresie, lecz trwały one w całym jej długim życiu. Służyły one realizacji misji przekazania światu orędzia o nieskończonej miłości i miłosierdziu Boga do człowieka, przez co stała się apostołką Miłości Miłosiernej. Swoje doznania mistyczne, na polecenie kierownika duchowego, spisywała w Dzienniczku, zawierającym notatki sporządzone na przestrzeni 30 lat. Jego lektura ukazuje nam duchową sylwetkę hiszpańskiej zakonnicy, obdarzonej łaską ekstazy, wizjami, bilokacją, darem rozmowy ze zmarłymi, proroctwami. Ponadto miała ona widzenia wyobrażeniowe, objawienia Chrystusa podczas sprawowanej Eucharystii, częste spotkania z Matką Bożą. Przeżywała również „ciemną noc ducha”, będącą oczyszczeniem związanym z trudnymi wydarzeniami w jej życiu, najbardziej odczuwalnymi w środowisku wspólnoty zakonnej. Jej posłannictwo, związane z szerzeniem kultu Miłości Miłosiernej, posiadało odpowiednie formy i praktyki, jak wystawienie do publicznej czci rzeźby Krzyża Miłości Miłosiernej, obrazu Maryi Pośredniczki, wpisanie święta Miłości Miłosiernej do liturgicznego kalendarza diecezji Todi we Włoszech, rozpowszechnienie Nowenny Miłości Miłosiernej, a także aktów strzelistych.
Bł. Speranza jako klaretynka podjęła współpracę z o. Juanem Gonzalez Aritero i przy jego współpracy sprecyzowała charakter posługi przyszłego zgromadzenia zakonnego, jako jego założycielka. Po pokonaniu wielu trudności, w 1930 r. powstało w Madrycie zgromadzenie zakonne Służebnic Miłości Miłosiernej, będące „pierwszym krokiem” rozpoczęcia apostolstwa przez m. Speranzę. Kolejnymi było zakładanie licznych placówek opiekuńczo-wychowawczych oraz oświatowo-edukacyjnch dla dzieci z rodzin ubogich, w których szerzyła charyzmat miłości miłosiernej Boga, zgodnie z zadaną jej misją z lat młodości. Zgromadzenie w 1942 r. otrzymało zatwierdzenie na prawie diecezjalnym, w 1949 r. czasowe zatwierdzenie Stolicy Apostolskiej, a w 1970 r. dekret pochwalny i ostateczne zatwierdzenie na prawie papieskim. Jako jedyna z kobiet założyła męskie zgromadzenie Synów Miłości Miłosiernej, którego członkowie podejmowali pracę wśród chłopców, przygotowując ich do uzyskania kwalifikacji zawodowych. Zgromadzenie otrzymało w 1968 r. aprobację na prawach diecezjalnych, będąc „świadectwem Bożego Miłosierdzia na te trudne czasy Kościoła”. M. Speranza założyła też świecki Instytut Miłości Miłosiernej, gromadząc w nim kobiety stanu wolnego oraz wdowy. Na tle zakonnej posługi dla Kościoła nieustannie dążyła, aby idea Miłości Miłosiernej była rozumiana, jako „miłosierne przebaczenie Boże” względem ludzkości. W Collevalenzy, małym miasteczku we włoskiej prowincji Umbria, zostało założone sanktuarium Miłości Miłosiernej, przy którym powstało centrum duchowości, opartej na doktrynie szerzonego kultu. W 1964 r. do sanktuarium przybył arcybp Karol Wojtyła, który odbył długą rozmowę z m. Speranzą, w pełni popierając jej misję w Kościele. Sanktuarium w Collevalenzy było też miejscem pielgrzymki dziękczynnej św. Jana Pawła II za uratowanie życia w zamachu z 13 maja 1981 r. To wydarzenie było też potwierdzeniem ścisłej współpracy między papieżem a hiszpańską mistyczką na rzecz przywrócenia Kościołowi „ukrytego skarbu”, jakim jest Boże Miłosierdzie dla świata.
M. Speranza zmarła 8 lutego 1983 r. w Collevalenzy. Dekret o heroiczności jej cnót podpisał 23 kwietnia 2002 r. św. Jan Paweł II. Pozwolenie na beatyfikację wydano 13 lipca 2013 r. za pontyfikatu papieża Franciszka. Beatyfikacja, której dokonał kard. Angelo Amato, miała miejsce 31 maja 2014 r. w Collevalenzy.
