Młodość

Młodość to czas, w którym człowiek intensywnie pragnie poznawać prawdę w każdej dziedzinie życia. Dąży do życiowej mądrości. Młodzi ludzie zmierzający ku przyszłości chcą czegoś lepszego, innego, choć to lepsze nowe i inne nie jest do końca określone.
Odpowiadając na te pytania, kard. Stefan Wyszyński uczył: „Wszystkie tęsknoty i ideały ludzkie, wszystkie pragnienia i rewolucje zmierzają do jednego – aby zobaczyć nareszcie człowieka”. Kto wie, może dlatego młodzież tak bardzo szuka i znajdując, ufa tylko tym, którzy szanują jej prawo do prawdy, miłości, sprawiedliwości. Ostatecznie zdecydowana większość młodych ludzi chętnie korzysta z doświadczeń przodków, chcą być odpowiedzialni za swoje czasy i życie.
„Dzieci Boże”
Przez całe swoje posługiwanie Prymas Wyszyński zabiegał o wychowanie człowieka, który jest dzieckiem Bożym. Głosząc tę prawdę, nie ukazywał chrześcijaństwa jako zbioru dogmatów i moralnych obowiązków. Chrześcijańskie wychowanie polega na w pełni świadomym dostosowaniu przyszłego obywatela do życia w społeczeństwie poprzez odkrycie daru, jakim jest życiowe powołanie.
W tym też kontekście należy odczytać kolejny fragment ślubów: Przyrzekamy Ci wychować młode pokolenie w wierności Chrystusowi, bronić je przed bezbożnictwem i zepsuciem i otoczyć czujną opieką rodzicielską.
Mimo upływu lat aktualna pozostaje zachęta Prymasa Tysiąclecia, by młodzi ludzie poznawali bogactwo własnego przeznaczenia, by nie utracili pragnienia dobra, kierowali się sumieniem. Nie da się tego uczynić bez połączenia wiary z racjonalnym życiem. Przecież to w codzienności mamy okazję do tego, by w wolności zaangażować się i zamanifestować ofiarność, służbę, odpowiedzialność czy pracowitość. A te cechy będą zawsze aktualne.
„Idzie nowych ludzi plemię…”
Społeczeństwo, podobnie jak Kościół, tworzy różne, wzajemnie przenikające się grupy i warstwy, będące dla siebie nieocenionym bogactwem. Kardynał Wyszyński podkreślał, że: Wychowanie młodego pokolenia jest wspólną sprawą całego społeczeństwa, jest „świętym sprzężeniem” wszystkich czynników społecznych, zarówno rodziny, jak i szkoły i państwa.
Prymas widział w młodzieży tę grupę społeczną, która idzie ku przyszłości i od której ta przyszłość zależy. Dlatego proces wychowania nazywał pracą nad człowiekiem.
Oczywiście przy istotnym współudziale wychowanka jako osoby wciąż dojrzewającej i rozwijającej się, a jej celem zawsze pozostaje osiągnięcie w pełni świadomego życia oraz odkrycie swego powołania. Kardynał wielokrotnie powtarzał, że młodzież jest grupą jednostek nieustannie się przeobrażających i wciąż poszukujących: […] to pokolenie nie jest wcale lepsze ani gorsze, tylko że jest trochę inne.
Spotykając się z młodymi, otwarcie mówił, a także mocno uwrażliwiał na czekające ich obawy i zagrożenia, przy czym jednocześnie równie silnie akcentował szanse i możliwości. Zawsze stał na stanowisku, że skuteczność pracy wychowawczej zależy od dobrego kontaktu i poznania tych, których ma się wychowywać. Mówił, że powołanie wychowawcze i nauczycielskie jest dodatkowym sakramentem, który mobilizuje, aby zwracać jeszcze większą uwagę na wypowiadane słowa i autentyczność czynów. Rzecz jasna, owa skuteczność musi być bardzo ściśle uwarunkowana i powiązana z kontekstem historyczno-społecznym, determinującym rozwój młodego pokolenia.
Przemawiając do duszpasterzy akademickich, podpowiadał: Gdybyśmy stosowali wobec młodzieży wielkie luzy moralne i dyspensy, na pewno młodzież doznałaby zawodu. Gdy postawimy jej wielkie wymagania, wtedy okaże się, że stać ją na wiele więcej. Trzeba więc postawić młodzieży duże wymagania! Młodzież na pewno im sprosta!
Dialog pokoleń
Brak dialogu międzypokoleniowego jest jedną z przyczyn współczesnego zagubienia, a także zaniku kontaktu osobowego, zwrócenia się jedynie ku rzeczom, by wciąż więcej „mieć”, a nie bardziej „być”.