Święto przyszłości Kościoła

Można więc powiedzieć, że jest to kuźnia przyszłych kadr Kościoła, jeżeli przez kadry rozumiemy osoby, które chcą służyć Ewangelii, służyć Kościołowi.
Kiedy ogłoszono, że Światowe Dni Młodzieży odbędą się w Krakowie, w Polsce przez media katolickie przetoczyła się dyskusja. Publicyści zadawali sobie pytanie: jak należy rozumieć powierzenie Kościołowi w Polsce organizacji Światowych Dni Młodzieży? Czy jest to wyraz siły, witalności polskiego Kościoła, czy może raczej zachęta, mobilizacja do jeszcze większego zaangażowania apostolskiego?
Patrząc na najróżniejsze miejsca, w których Światowe Dni Młodzieży już się odbyły, nie trzeba rozumieć przyznania kolejnemu krajowi organizowania tego wielkiego wydarzenia jako rodzaju nagrody. Jest to raczej wyraz zaufania. Zaufania, w którym mieszczą się oba wspomniane aspekty. Z jednej strony opiera się ono na tym, co jest, czyli silnej wspólnocie katolickiej mogącej ponieść ciężar organizacji.
Z drugiej strony ważne jest pragnienie, aby to wydarzenie przebudziło i wspomogło w zaangażowaniu tych, którzy do tej pory nie całkiem i nie do końca się angażowali. Myślę jednak, że w takiej odpowiedzi pominęlibyśmy jeszcze jeden bardzo ważny aspekt rzeczywistości.
Zorganizowanie Światowych Dni Młodzieży w Polsce wiąże się z dwiema postaciami. Chodzi o świętych: Jana Pawła II i siostrę Faustynę. Św. Jan Paweł II jako pomysłodawca Światowych Dni Młodzieży oraz siostra Faustyna jako wielka głosicielka Miłosierdzia Bożego. Pamiętajmy, że temat Dni Młodzieży związany jest z miłosierdziem.
Siostra Faustyna jawi się jako prorokini.
Głosiła proroctwo o Miłosierdziu Bożym i to proroctwo zostało w Kościele powszechnym z wielką głębią i entuzjazmem przyjęte.

Ksiądz Biskup miał okazję być na Światowych Dniach Młodzieży w Rio de Janeiro. Czy przywiózł Ksiądz Biskup z nich jakieś szczególne wspomnienie? Jakieś doświadczenie emocjonalne, osobiste?
Doświadczenie, które przywiozłem z Rio, jest wieloaspektowe. Z jednej strony niezwykła chwila modlitwy w gronie trzech milionów zgromadzonych na plaży Copacabana. W niektórych momentach modlitwa bardzo głośna, w innych chwilach – to dopiero było przejmujące – trzy miliony ludzi, którzy milczą i rozważają. Taką ciszę, że słychać szum fal, krzyk mew. Towarzyszy temu wszystkiemu poczucie Bożej obecności, tak silne, że miliony potrafią w tym zachwycie modlitewnym trwać.
Druga kwestia to przeżywanie gościnności tych parafii, które przyjmowały polskie grupy, gdzie miałem okazję głosić katechezę. Zobaczyłem, jak funkcjonuje taka wspólnota, jak działają duszpasterze, wolontariusze, komitet organizacyjny. Wreszcie wizyty w domach, tam gdzie mieszkańcy Rio czy sąsiedniego miasta Nitaroi pielgrzymów przyjmowali. Znów trzy poziomy: Kościół powszechny, Kościół diecezjalny i parafialny, i katolicka rodzina.
Wspomniał Ksiądz Biskup o posłudze katechisty. Na czym polega posługa biskupów, którym zostaje powierzone to zadanie?
Katecheza – warto tu wrócić do pierwotnego znaczenia tego wyrażenia – to takie głoszenie Słowa, żeby wywołać echo. Katecheza – mieści w sobie słowo „echo”, a więc takie przedstawienie tematu Światowych Dni Młodzieży, aby pozostawić w człowieku jakąś refleksję. W tym roku chodzi o miłosierdzie.
Od katechezy oczekujemy też jakiegoś rodzaju świadectwa wiary. Nie chodzi tam o uczoną wymianę poglądów.
Raczej o podzielenie się tym, do czego czujemy się zapaleni. Katechezę widziałbym więc jako świadectwo biskupa, który mówi, do czego jego pobudziło Boże miłosierdzie. Istotne jest również świadectwo młodych, którzy podzielą się swoim doświadczeniem miłosierdzia.

Być może będą nas czytać młodzi ludzie, którzy wciąż zastanawiają się nad wzięciem udziału w Światowych Dniach Młodzieży. Czy jest coś, co chciałby Ksiądz Biskup im powiedzieć, aby zachęcić ich do udziału w tym „festiwalu młodej wiary”, jak mówił papież Franciszek?
Z szans życiowych koniecznie trzeba korzystać, ponieważ przechodzą i w tej postaci, w tej formie nie wracają. Światowe Dni Młodzieży są szansą. Dlatego kto może, niech pojawi się w Krakowie. Jeśli może być tylko na czuwaniu w wigilię i modlitwie w niedzielę z papieżem Franciszkiem – dobrze. Jeśli może brać udział we wszystkich etapach – znakomicie.
Jeśli może brać udział w spotkaniach w diecezji – też niech Pan Bóg błogosławi.
Trzeba korzystać z duchowych okazji, które Pan Bóg przedstawia.
Tutaj obrazem może być postać Abrahama, który widząc tajemniczych trzech wędrowców – czytamy o tym w Księdze Rodzaju – zawołał: Panie, nie omijaj mojego domu! Zatrzymaj się! Więc, niech ta znakomita szansa spotkania z Bogiem i z żywym Kościołem nas nie ominie. Niech się zatrzyma w naszych sercach, a my weźmy w tym wszystkim udział.

W imieniu czytelników dolnośląskiego miesięcznika „Nowe Życie” dziękuję za rozmowę i chyba mogę powiedzieć: do zobaczenia w Krakowie.
Do zobaczenia. Najpierw we Wrocławiu na etapie diecezjalnym, a potem w Krakowie.