Kapłan dobry

W archidiecezji wrocławskiej ks. Władysław Bochnak pracował od 1960 r., a po powołaniu w 1992 r. diecezji legnickiej pełnił w niej służbę aż do końca swego pracowitego życia, to jest do dnia zgonu 1 listopada 2014 r. (o godz. 5.30). Odszedł w dniu Wszystkich Świętych po przyjęciu sakramentów świętych udzielonych Mu przez o. dra Jana Opalę, klaretyna. Ks. prof. W. Bochnak był recenzentem jego pracy doktorskiej o św. Janie Pawle II jako czcicielu Matki Bożej Fatimskiej. Była to w Jego pracowitym życiu ostatnia recenzja pracy doktorskiej.
Władysław Bochnak przyszedł na świat w bardzo pobożnej rodzinie w Groniu koło Nowego Targu na terenie archidiecezji krakowskiej. Dojście do kapłaństwa – jak często to powtarzał w gronie bliskich mu osób – zawdzięczał rządcy archidiecezji wrocławskiej (1951–1956) ks. infułatowi Kazimierzowi Józefowi Lagoszowi. Pewnego razu ks. inf. K.J. Lagosz powiedział do Niego: „pamiętaj, masz coś dobrego zrobić dla archidiecezji!”. Po złożeniu egzaminu dojrzałości we Wrocławiu w 1955 r. w Studium Przygotowawczym wstąpił do Arcybiskupiego (Wyższego) Seminarium Duchownego we Wrocławiu. Za rządów ks. inf. K.J. Lagosza stało ono na wysokim poziomie duchowym i naukowym. Funkcję rektora pełnił wówczas ks. prałat Aleksander Zienkiewicz, wybitny intelektualista, teolog i duszpasterz akademicki, a ojcami duchownymi byli: ks. mgr Franciszek Sąsiadek TJ, cieszący się wysokim autorytetem wśród kleryków, oraz ks. Józef Pazdur. Profesorami byli wybitni uczeni na czele z bpem Wincentym Urbanem, Tadeuszem Silnickim, ks. Michałem Wyszyńskim, bpem Andrzejem Wronką. Po ukończeniu studiów przyjął święcenia kapłańskie w archikatedrze wrocławskiej 14 sierpnia 1960 r. przez posługę światowej sławy liturgisty bpa Andrzeja Wronki. W latach 1960–1963 ks. Bochnak był wikariuszem w parafii św. Michała Archanioła w Miliczu, a następnie w 1963 r. objął funkcję wikariusza w parafii św. Trójcy w Legnicy. Pracował tutaj u boku utalentowanego duszpasterza ks. prałata Tytusa Korczyka; w latach 1963–1965 był wikariuszem w parafii Niepokalanego Poczęcia NMP w Chojnowie; w latach 1965–1968 pracował ponownie przy boku świątobliwego ks. prałata Tytusa Korczyka w Legnicy. W 1968 r. został proboszczem parafii pod wezwaniem Niepokalanego Poczęcia NMP w Bogatyni.
Tam odbudował doszczętnie spalony kościół św. św. Piotra i Pawła. W Bogatyni doświadczył uciążliwej inwigilacji Służb Bezpieczeństwa. Nie dał się jednak ani tutaj, ani też w późniejszych latach swej pracy duszpasterskiej i naukowej wciągnąć do współpracy z pracownikami tychże Służb Bezpieczeństwa. Na początku 1971 r., na prośbę rządcy archidiecezji wrocławskiej abpa dra Bolesława Kominka, objął funkcję dyrektora administracyjnego Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu, prokuratora Arcybiskupiego (Wyższego) Seminarium Duchownego oraz wychowawcy alumnów w tejże instytucji (1971–1988). Od 15 maja 1971 do 21 stycznia 1986 r. pełnił w Arcybiskupiej Kurii Wrocławskiej funkcję referenta do spraw budownictwa sakralnego, a w latach 1973–1986 funkcję komisarza Zakonu Sióstr św. Marii Magdaleny od Pokuty. Na tym stanowisku dokonał modernizacji ich domu zakonnego w Lubaniu przy ul. Wrocławskiej 17. Przy materialnej pomocy ks. prałata dra Edmunda Piekorza (1899–1979) oraz przełożonej sióstr magdalenek z Seyboldsdorfu matki Scholastyki wybudował okazały klasztor dla polskich magdalenek w Jeleniej Górze; założył też nowy dla nich dom w Rewalu na Pomorzu Zachodnim. Wiele czasu poświęcił na formację naukową i duchową kandydatek do Zakonu Sióstr Magdalenek.
W latach 1975–1981 zajmował się budową na Ostrowie Tumskim koło archikatedry wrocławskiej Domu dla Księży Emerytów im. św. Jana XXIII z pełnym wyposażeniem dla tego typu instytucji, refektarzem, kuchnią, kaplicą, biurami dla personelu. Może w nim mieszkać 50 księży.
Obok tego domu wybudował Księgarnię Archidiecezjalną z pełnym wyposażeniem i magazynami oraz pokoje dla sióstr magdalenek, które podjęły się pracy w Domu Księży Emerytów. W pomieszczeniach wielkiego strychu Arcybiskupiego Seminarium Duchownego, zbudowanego w 1895 r., urządził pokoje dla 120 osób wraz z mieszkaniami dla przełożonych seminaryjnych oraz salą wykładową.
W bardzo trudnym okresie powojennej historii polskiego Kościoła, to jest w 1981 r., ks. Władysław Bochnak otrzymał funkcję dyrektora dobroczynności chrześcijańskiej.