Cuda eucharystyczne w historii Kościoła

Na różnych etapach dziejów dochodzi więc do tzw. cudów eucharystycznych, mających za cel przede wszystkim wzmocnić wiarę o prawdziwej obecności Syna Bożego w kawałku białego kruchego chleba i w każdej kropli wina konsekrowanych podczas Najświętszej Ofiary.
W ciągu wieków istnienia Kościoła naliczono ponad 130 wydarzeń mających znamiona cudu eucharystycznego.
Za pierwszy tego typu cud uznaje się zdarzenie, jakie miało miejsce w połowie VIII w. we Włoszech, i to od niego liczy się pozostałe, ale warto w tym miejscu przedstawić historię, którą przytoczył w III w. po Chrystusie wielki Ojciec Kościoła i męczennik św. Cyprian biskup Kartaginy. Świadectwo, jakie on przedstawia, dotyczy kobiety, która przechowywała w swoim domu konsekrowaną Hostię – w tych czasach była to powszechna praktyka. Owa kobieta, mimo że była wierzącą chrześcijanką, stała się heretyczką i gdy pewnego razu otworzyła skrzynię, w której miało znajdować się Ciało Pańskie, buchnęły w jej stronę płomienie ognia, w wyniku czego doznała nawrócenia i przemiany swojego dotychczasowego życia.

Cud eucharystyczny w Lanciano – protoplasta
Wydarzenie, jakie miało miejsce w kościele św. Legoncjana w Lanciano we Włoszech w 750 r., uważane jest za pierwszy w dziejach w pełni potwierdzony zarówno źródłowo, jak i naukowo cud eucharystyczny. Historia ta wiąże się z osobą pewnego mnicha bazyliańskiego z pobliskiego klasztoru. Choć był duchownym, to jednak w głębi serca powątpiewał w przemianę chleba i wina w czasie Mszy św. w prawdziwe Ciało i Krew Chrystusa. W czasie porannej celebracji obrzędów eucharystycznych po konsekracji darów ofiarnych kapłan zauważył, że po Hostii św. spływają krople krwi, a ona sama zaczęła się zmieniać, przypominając żywe tkanki organizmu.
Zgodnie z zachowanymi przekazami historycznymi mnich po dłuższej chwili zdziwienia i przerażenia odczuł głęboką radość, która uzewnętrzniła się płaczem, a następnie wypowiedzianym do zgromadzonych na Mszy św. wiernych zdaniem: Patrzcie, oto prawdziwe Ciało i Krew Pana naszego, Jezusa Chrystusa, które uczynił widzialnym dla mnie, abym nie był już niedowiarkiem, lecz wierzącym.

Bolsena i Orvieto – Piotr z Pragi i papież Urban IV
W 1263 r. podczas pielgrzymki do Rzymu niemiecki kapłan Piotr z Pragi odprawiał Mszę św. w kościele św. Krystyny w Bolsenie. Zgodnie z tradycją i zachowanymi przekazami historycznymi Piotr miał ponoć pokusę niewiary w realną obecność Chrystusa w Komunii św. Zgodnie z pierwszą wersją tejże historii podczas podniesienia w chwili konsekracji Chleba Eucharystycznego, Hostia zaczęła obficie krwawić, a krople krwi spływały na umieszczony pod nią korporał i obrus rozłożony na ołtarzu.

Następnie przedmioty kultu ukazał wszystkim zebranym.
W Orvieto wybudowano nową katedrę, gdyż wieść o cudzie rozeszła się bardzo szybko, powodując nasilenie ruchu pielgrzymkowego. W świątyni wzniesiono odrębną tzw. kaplicę Korporału, gdzie w odpowiednio zaaranżowanym wnętrzu wystawiony jest korporał ze śladami krwi. W Bolsenie natomiast oddawana jest cześć kamiennym płytom z posadzki kościoła św. Krystyny, na które spłynęła krew. Jedną z nich umieszczono w ścianie przy ołtarzu, gdzie dokonał się cud eucharystyczny.
Inny fragment z partykułą krwi umieszczono w ostensorium i oddaje mu się cześć podczas dorocznych obrzędów uroczystości Bożego Ciała.
Warto dodać, iż w Muzeach Watykańskich w tzw. Stanze pałacu apostolskiego, gdzie usytuowane były pomieszczenia reprezentacyjne, znajduje się fresk Rafaela Santiego ukazujący Mszę św. w Bolsenie, w której uczestniczy papież Juliusz II (pontyfikat w l. 1503–1513).
Zgodnie z tradycją papież ten, zwany Il terribile (pl. przerażający), prowadząc wojny, zawsze udawał się do bazyliki, w której doszło do słynnego cudu eucharystycznego.
Śląski cud w Długołęce i św. Jan Kapistran
Wśród wydarzeń uznawanych w dziejach Kościoła za cuda eucharystyczne są także te mniej znane, które miały miejsce w Polsce i w naszej archidiecezji wrocławskiej. Do wydarzeń o znamionach cudu eucharystycznego można zaliczyć historię z Wrocławia i Długołęki oraz innych miast śląskiej ziemi, w którą włączony został legat papieski i inkwizytor, późniejszy święty Jan Kapistran, włoski bernardyn żyjący w latach 1386–1456. Jako reformator życia zakonnego i religijnego w płomiennych kazaniach wzywał do powściągliwego i skromnego życia.

Jednakże w tym przypadku sprawa bardzo szybko stała się głośna, Hostię św. „cudownie” odkryto w koleinach po przejeździe wozu, gdyż chłop ukrył konsekrowaną Hostię na łące w okolicach kościoła. Również sprawców w krótkim czasie wykryto i aresztowano. Zastanawiać może, i jak na razie nikt nie podjął tego tropu, czy na decyzję o popełnieniu tegoż przestępstwa nie miało wpływu wydarzenie w kościele parafialnym w Długołęce z 1441 r., kiedy to konsekrowano nowy ołtarz główny poświęcony… Bożemu Ciału, Krzyżowi Świętemu, Najświętszej Maryi Pannie, św. Janowi Chrzcicielowi, św. Janowi Ewangeliście, św. Jakubowi Większemu, św. Bartłomiejowi, św. Jadwidze i Wszystkim Świętym.
Może ten uroczysty akt nadania patronatu Bożego Ciała ołtarzowi głównemu kościoła, a zatem może również poprzez ten rytuał – całej świątyni, sprowokował całe przestępcze działanie?

7 maja 1454 r. świdniccy mieszkańcy dzięki przywilejowi króla czeskiego Władysława Pogrobowca otrzymali na własność opuszczoną synagogę, którą wyburzono i w jej miejscu wybudowano kościół ku czci Bożego Ciała, ponieważ, jak napisano w dokumencie, „Żydzi w najbardziej okrutny sposób pohańbili ciało naszego Zbawiciela”.
Na pamiątkę tych niezwykłych wydarzeń w Długołęce wzniesiono kaplicę ku czci Bożego Ciała, do której wykończenia dołączył się legat papieski Hieronim Lando, arcybiskup Krety, udzielając 5 lutego 1460 r. 40 dni odpustu dla wszystkich wspierających jej budowę.
Zgodnie z listem odpustowym w Długołęce miały się dziać w przeszłości i obecnie liczne cuda.
W kościele parafialnym do dnia dzisiejszego znajduje się obraz ukazujący odnalezienie Ciała Chrystusa w polu. Podobny obraz wspominający opisane wydarzenia w Świdnicy znajduje się w tamtejszej katedrze św. Stanisława i św. Wacława.