Papieskie intencje

Apostolstwa Modlitwy
czerwiec 2016

O G Ó L N A

BY OSOBY W PODESZŁYM WIEKU,
ZEPCHNIĘTE NA MARGINES
I SAMOTNE, ZNAJDOWAŁY,
RÓWNIEŻ W WIELKICH MIASTACH,
OKAZJE DO SPOTKANIA
I SOLIDARNOŚĆ

Papież Franciszek do skarbca Kościoła powszechnego wniósł doświadczenia Kościoła latynoamerykańskiego: żywego, dynamicznego i solidarnego z ubogimi.
Z Kościołem dla ubogich związana jest kwestia osób, które papież określa jako „wykluczeni”. Ważną część papieskiego nauczania, w tym adhortacji Evangelii gaudium, stanowi kwestia społecznego wymiaru wiary, która nie jest sprawą wyłącznie prywatną. „Z naszej wiary w Chrystusa – pisze papież – wypływa troska o integralny rozwój osób najbardziej opuszczonych przez społeczeństwo” (EG 186). Jeden z fragmentów adhortacji nosi tytuł „Nie” dla ekonomii wykluczenia (EG 53–54).
Intencja modlitwy obejmuje zwłaszcza osoby starsze i samotne, zepchnięte na margines życia społecznego w wielkich miastach, gdzie łatwo o anonimowość i poczucie obcości. Jest apelem do Kościoła i ludzi dobrej woli, by nie pozostawić ich sobie samym, ale próbować włączyć w życie społeczne. „Nie może tak być – pisze papież – że nie staje się wiadomością dnia fakt, iż z wyziębienia umiera starzec, zmuszony, by żyć na ulicy, natomiast staje się nią spadek na giełdzie o dwa punkty. To jest wykluczenie” (EG 53). Dziś dominuje rywalizacja i prawo silniejszego. Ci, którzy nie mogą sprostać takim regułom, są spychani na margines życia.
„Daliśmy początek kulturze «odrzucenia», którą wręcz się promuje. […] przez wykluczenie zraniona jest w samej swej istocie przynależność do społeczeństwa, w którym człowiek żyje, ponieważ nie jesteśmy w nim nawet na samym dole, na peryferiach czy pozbawieni władzy, ale poza nim. Wykluczeni nie są «wyzyskiwani», ale są odrzuceni, są «niepotrzebnymi resztkami»” (tamże).
Może nie wszyscy możemy włączyć się w bezpośrednią pomoc konkretnym osobom lub grupom, ale w zasięgu naszych możliwości jest modlitwa, by świat nie pozostał obojętny wobec potrzebujących.
Do tego też winien mobilizować Nadzwyczajny Jubileusz Miłosierdzia.

E W A N G E L I Z A C Y J N A / M I S Y J N A

ABY SEMINARZYŚCI, NOWICJUSZE
I NOWICJUSZKI SPOTYKALI
FORMATORÓW ŻYJĄCYCH
Z RADOŚCIĄ EWANGELIĄ,
KTÓRZY MĄDRZE PRZYGOTUJĄ ICH
DO MISJI, JAKĄ MAJĄ PEŁNIĆ

Podejmując temat odpowiedzialności w formacji kapłanów i osób konsekrowanych, warto przywołać znamienne słowa Jana Pawła II wypowiedziane w czasie jego pierwszej pielgrzymki do Polski na spotkaniu z duchowieństwem w dniu 6 czerwca 1979 r. w Częstochowie.
Rozważając znaczenie kapłaństwa, potrzebę odpowiedniego świadectwa, papież dwukrotnie powtórzył, że „Kościół najłatwiej jest (darujcie to słowo) pokonać również przez kapłanów”. Te słowa wciąż zachowują swoją aktualność.
Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że wśród osób odpowiedzialnych za Kościół i poszczególne jego wspólnoty wzrasta świadomość, że odnowa i przyszłość Kościoła zależą od właściwej formacji przełożonych, wychowawców i formatorów, którzy są na pierwszej linii kształtowania i przygotowania alumnów w wyższych seminariach duchownych, jak również na różnych etapach formacji zakonnej.
Podkreślają to z całą stanowczością dokumenty Kościoła. Zwracał na to często uwagę Jan Paweł II.
Bardzo długa jest lista cech, które winni posiadać wspomniani wychowawcy. Nie sposób je tutaj wymieniać. Intencja misyjna w czerwcu zwraca uwagę na kwestię osobistej wiary, oparcia się na Jezusie Chrystusie i radości z drogi realizacji powołania. Można powiedzieć, że tego typu świadectwo jest najlepszym argumentem przekonującym dla kandydatów do kapłaństwa i życia konsekrowanego.

KS. BOGDAN GIEMZA