Pobożność maryjna

Współczesna psychologia upatruje źródeł wielu problemów człowieka w jego wczesnym dzieciństwie.
Może to być patologiczna rodzina, gdzie alkohol leje się strumieniami, a może oschła matka, okazująca dziecku zbyt mało bezwarunkowej akceptacji, albo nieobecny, zapracowany, wycofany z rodzinnej codzienności ojciec. Prawdą jest, że ze skutkami takiego wychowania człowiek musi się nieraz zmagać przez całe życie, korzystając z terapii, rekolekcji, bądź po prostu cierpiąc w ukryciu.
Istnieje i druga strona medalu – to dotkliwe poczucie winy tak wielu matek i ojców, którzy wiedzą doskonale, że przy najlepszych chęciach mało przypominają wzorcowych rodziców z poradników. Do ogromnego tempa życia, coraz większych wymagań w pracy zawodowej dochodzą jeszcze zwyczajne ludzkie słabości. W walce z własnym egoizmem każdy z nas od czasu do czasu ponosi porażki, a każda porażka wiąże się z ludzką krzywdą. I nawet jeśli rozum nam podpowiada, że w danym momencie nasza wina jest minimalna, to krzywda boli – zwłaszcza jeśli jest zadana własnemu dziecku. Takie jest rodzicielstwo…
Soli Deo per Mariam
Źródeł głębokiej pobożności maryjnej ks. Stefana Wyszyńskiego należy szukać w jego rodzinnym domu, a później w początkach kapłańskiej drogi. Swoją Mszę Świętą prymicyjną odprawił (5 sierpnia 1924 r.) przed Jej cudownym wizerunkiem. Za swoje zawołanie przyjął dewizę Soli Deo per Mariam („Samemu Bogu przez Maryję”). W czasie uwięzienia (8 grudnia 1953 r.) dokonał osobistego aktu oddania się Maryi, wierząc, że Ona pomoże mu przetrwać czas próby i nie ulec złu. Wokół jasnogórskiego Tronu Królowej Polski zjednoczył cały Naród. Nie sposób nie wspomnieć o szczególnej roli, jaką w przygotowaniach do Millennium Chrztu Polski odegrała peregrynacja kopii Cudownego Jasnogórskiego Obrazu po całej Polsce. Prymas nie pisał traktatów o odnowie kultu maryjnego, ale w tysiącach głoszonych kazań i przemówień pouczał, jak iść do Maryi i z Nią budować Polskę „dziejowych przeznaczeń”.
Kana Galilejska
Ewangelia opisująca wesele w Kanie Galilejskiej (J 2,1–12) opowiada nie tylko o wydarzeniu, w którym uczestniczyli Maryja i Jezus, lecz także o rodzicach, którzy nie sprostali ważnemu zadaniu. Wesele ich dziecka mogło się zakończyć wielką kompromitacją. Z jakichś powodów: może ubóstwa, pomyłki, zaniedbania – zabrakło wina. Sami nie byli już w stanie zaradzić sytuacji. Na szczęście dla nich na weselu znalazła się Matka Jezusa. Ona po cichu, nie skupiając na sobie uwagi, nie zabiegając o wdzięczność, wyprosiła u Swego Syna cud. Czego uczy nas ta historia?
Pomaga zrozumieć, że warto zapraszać Maryję do własnego domu, do naszych rodzinnych relacji. Kult maryjny dotyka bowiem jednej z najgłębszych potrzeb człowieka – potrzeby miłości macierzyńskiej. To prawda, wyrośliśmy już z dzieciństwa, osiągając wiek, w którym to my powinniśmy innym udzielać otuchy i wsparcia.
Jednak życie na tym świecie jest wciąż dalekie od ideału i nawet w najtwardszym z nas dochodzi czasem do głosu potrzeba, by zwrócić się do kogoś, kto zrozumie, bezinteresownie przygarnie, domyśli się, co przeżywamy, okaże zainteresowanie. Komu można bez wstydu położyć głowę na kolanach i wypłakać całą swoją nędzę bez obawy odrzucenia czy wyśmiania. Taka jest właśnie Maryja, którą spotykamy w Kanie Galilejskiej. Jej słowa nie pozwalają się nam zatrzymać jedynie na poziomie uczuć, miłych doznań, które sprawią, że po powrocie z pielgrzymki na Jasną Górę czy maryjnego nabożeństwa zapragniemy przeżyć to jeszcze raz.