Wierność podjętemu zobowiązaniu

Bywa, że podczas sześcioletniej drogi seminaryjnej ku kapłaństwu klerycy rezygnują z niej. Dlaczego tak się dzieje? Czy seminarium dla alumnów jest miejscem, do którego przychodzą pewni swojego powołania, czy dopiero dojrzewają do tego w trakcie formacji?
Ks. dr Adam Łuźniak*: Przekonanie o własnym powołaniu jest obecne w sercu praktycznie każdego kandydata do seminarium rozpoczynającego pierwszy rok formacji. Później to przekonanie dojrzewa i pogłębia się.
W trakcie formacji klerycy poznają dokładniej, co składa się na powołanie do służby w Kościele, i rozeznają, czy są w stanie odpowiedzieć na te wymagania.
Ci, którzy odchodzą z seminarium w trakcie studiów, czynią to zwykle dlatego, że rozpoznali, iż motywy określane przez nich na początku formacji jako „powołanie do kapłaństwa” nie były wystarczające i że tak naprawdę wzywani są do innego stylu życia. [*rektor Metropolitalnego Wyższego Seminarium Duchownego we Wrocławiu].

Czy księża grzeszą? Domyślam się, że tak, więc od razu zadam kolejne pytania: jak często i u kogo się spowiadają?
Ks. Bartosz Kasprzyszak*: Oczywiście że księża grzeszą. Naiwnością byłoby sądzić, że ktokolwiek nie grzeszy na tej ziemi. Począwszy od papieża Franciszka, poprzez mnichów w klasztorach kontemplacyjnych, po zwykłych wikarych – grzeszymy czasem na potęgę, od dnia święceń aż po ostatni dzień na tej ziemi. Nie ma grzechu, którego nie popełnilibyśmy.
Czasem z głupoty, czasem dlatego, że mamy za dużo czasu i nie potrafimy mądrze nim dysponować, a chyba najczęściej z powodu nieujarzmionej potrzeby bycia pokochanym inną miłością niż ta duchowa. Rzucamy się więc na ochłapy, zapominając, że tylko Bóg potrafi zaspokoić najgłębsze tęsknoty i pragnienia. Odnajdujemy w sobie po kolei każdego apostoła: celnika Mateusza, niewiernego Tomasza, zapierającego się w godzinie próby Szymona Piotra. Codziennie Jezus obmywa nasze nogi jak w Wieczerniku, codziennie przeżywa nasz pocałunek z Ogrójca, a jednak za każdym razem potwierdza: kocham Cię mój kapłanie – paś baranki moje. Chcę wierzyć, że moi bracia kapłani spowiadają się często, ale tylko Bóg to wie. Rzadko można spotkać w kolejce kapłana w sutannie. Czasem spowiadamy się na ostatnią chwilę w zaciszu zakrystii w czasie Mszy Krzyżma, czasem u swoich przyjaciół kapłanów, a pewnie i zdarza się, że u niedosłyszącego księdza. Czasem „szewc bez butów chodzi”, więc służymy ludziom dzień po dniu, zapominając zatroszczyć się o swoje zbawienie. Czasem penitent wzruszy, czasem zawstydzi i biegniemy do spowiedzi, rzucamy się jak Szymon Piotr w morze, żeby jak najszybciej być z powrotem przy Jezusie. Czasem jednak nie chcemy dać sobie obmyć nóg.
Wierzę jednak, że ten Kościół dalej istnieje, bo Jezus daje nam kapłanom siłę do codziennego zmartwychwstawania z grzechów. [*wikariusz w parafii pw. Ducha Świętego we Wrocławiu].

Maj to doskonała okazja, by rozmawiać o kapłanach i powołaniu do kapłańskiego życia. Ale tak naprawdę taka „doskonała okazja” jest każdego dnia. Po niedzielnej Mszy św., w kancelarii parafialnej, przed modlitwą we wspólnocie, podczas przypadkowego spotkania na spacerze… Róbmy to nie tylko po to, by zaspokoić swoją ciekawość, by mieć argumenty w rozmowach ze znajomymi. Róbmy to, by pokazać, że troszczymy się o Kościół, który wspólnie tworzymy. Rozmawiajmy z naszymi duszpasterzami, pytajmy ich o to, co budzi nasze wątpliwości, dzielmy się nawzajem tym, co dla nas ważne.
Nie tylko od święta.