Moja Niedziela

Trudno wyobrazić sobie życie bez przyrządów pozwalających określić wartość mierzonych wielkości (np. napięcia elektrycznego, ciśnienia, wilgotności) i przedstawiających je za pomocą podziałki lub wyświetlacza cyfrowego. Zwłaszcza w naszym społeczeństwie – jak zauważył papież Benedykt XVI – realne dla człowieka jest to, co dotknie, zmierzy i obliczy. Trudno się zatem dziwić, że Chrystus, zapowiadając swoje odejście do Ojca, zostawia uczniom swoistego rodzaju „urządzenie pomiarowe”, wskazujące, w jakim stopniu są jeszcze Jego uczniami, a w jakim stopniu słowa „wiara” czy „chrześcijaństwo” stały się w ich ustach pustą abstrakcją. Mówi wprost: „Jeśli mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę”. Tutaj dosłownie jest powiedziane: „Będzie ochraniał moje słowa i przechowywał je w stanie nietkniętym”. Nie chodzi jedynie o nauczenie się tego, o czym Jezus nauczał, ale przede wszystkim pokonanie pokusy, która pozwala człowiekowi na stwierdzenie: „Wprawdzie Jezus mówił, ale… moja sytuacja jest wyjątkowa” lub: „Co prawda Chrystus nauczał, ale dziś są inne czasy”.
Św. Grzegorz Wielki, komentując ten fragment Ewangelii, powiedział: „Co do kochania Stwórcy, trzeba zbadać: język, ducha i życie. Kochanie Boga nigdy nie próżnuje. Jeśli jest, czyni wielkie rzeczy; jeżeli zaś nie chce działać, nie jest miłością”.
Może dziś warto skorzystać z tego probierza miłości, tym bardziej w roku, w którym jesteśmy szczególnie wezwani do czynów miłosierdzia. Jakie słowa wychodzą z naszych ust? Jakie decyzje podejmujemy? Jakie jest nasze życie?

Właściwie dzisiaj powinniśmy powiedzieć trochę o groźbie odwodnienia organizmu. Na pewno jest to termin znany, nie tylko wśród personelu medycznego.
Odwodnienie to taki stan, kiedy zawartość wody w organizmie spada poniżej wartości niezbędnej do jego prawidłowego funkcjonowania. Nie ma co ukrywać, jest to stan poważny, zwłaszcza dla małych dzieci czy dla ludzi starszych.
Trudno, komentując Pismo Święte, robić wykład na temat konieczności spożywania płynów, chociaż dziś przynajmniej jeden z tekstów biblijnych mówi właśnie o piciu. Mam na myśli piękny fragment Listu św. Pawła do Koryntian, który otrzymujemy w drugim czytaniu. Ostatnie zdanie tego fragmentu tłumacz oddał stwierdzeniem: „wszyscyśmy też zostali napojeni jednym Duchem”. To tłumaczenie nie do końca oddaje to, co Paweł chciał przekazać. W języku oryginalnym zdanie to brzmi: „wszyscy otrzymaliśmy Ducha do wypicia”.
To jest niezwykły obraz, bo on pokazuje, że Ducha Świętego się pije, tak jak wodę. Zatem to nie jest tak, że Duch mechanicznie napełnia nas, jeszcze wbrew naszej woli. Dostajemy go do wypicia. Co z tego, że ustawimy butelkę pod hydrantem i będziemy lali hektolitry wody, jeśli butelka będzie zamknięta?
Żeby otrzymać Ducha, trzeba tego pragnąć, trzeba o to się modlić. On przychodzi jako dar dla modlących się. Ale to porównanie Ducha Świętego do wody jest o tyle trafne, że wskazuje, iż należałoby Go pić codziennie. Nie da się wody napić na zapas. Raz do roku spożywamy kilkadziesiąt litrów i mamy spokój. To niemożliwe. Uroczystość Pięćdziesiątnicy nie jest i nie może być odbierana jako wydarzenie jednorazowe, które gdzieś kiedyś się dokonało, a dziś je tylko wspominamy, jak ważne rocznice z naszego życia. Codziennie dostajemy Ducha do wypicia. Jeśli tego nie robimy – może grozić nam odwodnienie duchowe. Skutki podobne do tego fizycznego, tyle że wszystko dzieje się w naszej duszy. Nasz duch traci możliwość prawidłowego funkcjonowania. Stan poważny – nie tylko dla starszych i dzieci.

Ojciec Święty Franciszek polecił, by w Roku Miłosierdzia czytać Ewangelię wg św. Łukasza. Fragment, który dostajemy na tę niedzielę, jest jednym z tych, które uzasadniają papieskie polecenie. Fakt, że Jezus uzdrawia człowieka, nikogo z nas chyba nie dziwi. Bardziej zastanawiająca wydaje się postawa setnika, który najpierw prosi starszych o przysługę, a następnie sam wybiega na spotkanie z Chrystusem. I nie chodzi tu jedynie o słowa: „Panie, nie jestem godzien”, tak doskonale nam znane, ale że on robi to wszystko dla swojego, uwaga: nie sługi, jak to zostało przetłumaczone, ale dla niewolnika. Tutaj spełnia się coś, o czym pisał św. Paweł, tłumacząc, że dopiero w Jezusie nie ma różnicy pomiędzy niewolnikiem a wolnym.
Czytamy te słowa na jednym wdechu i nie uświadamiamy sobie, że były to podziały, które w ówczesnym świecie wydawały się nie do zakopania, nie do zniwelowania. Znamy takie podziały? Istnieją w naszym świecie? A jesteśmy w stanie modlić się do Jezusa i prosić o dobro dla kogoś, kto jest w tej drugiej grupie, dla kogoś, kto jest w przeciwnym do naszego obozie, kto ma inne poglądy? Taką wiarę Jezus pochwala. Ciekawe, czy znalazłby ją w naszej Ojczyźnie.