Budowanie Królestwa Bożego

Maj w polskiej tradycji utrwalił się jako czas pięknych nabożeństw ku czci Najświętszej Maryi Panny.
Z wielką radością obserwuję, iż coraz częściej wychodzimy z tą właśnie modlitwą także poza mury naszych świątyń, spotykając się przy krzyżach i kapliczkach. To nie tylko znak przywiązania do tradycji. To znak naszej wiary, którego we współczesnym świecie bardzo potrzeba.
Maj to także miesiąc, kiedy większość kapłanów przeżywa jubileusze swoich święceń prezbiteratu. Myślę w tym czasie szczególnie o księżach posługujących w różnych parafiach naszej archidiecezji: od tych, którzy rok temu odpowiadali na pytanie: „Czy przyrzekasz cześć i posłuszeństwo?” poprzez wszystkie roczniki kapłańskie, a kończąc na seniorach, którzy święcenia przyjmowali kilkadziesiąt lat temu. Ze święceniami jest tak, że nie przyjmuje się ich dla samego siebie. One włączają – jak mówi teologia – w kapłaństwo służebne, zatem od momentu włożenia rąk przez biskupa człowiek ma przede wszystkim być dla innych. I nie może tej gorliwości gasić brak natychmiastowych efektów w postaci nawrócenia i chrześcijańskiego życia ludzi, wśród których kapłan posługuje. On ma dbać o to, by być mocny mocą Jezusa i tą mocą z cierpliwością budować Królestwo Boże na ziemi.
Wszyscy jesteśmy ciałem Chrystusa, dlatego mamy żyć w jedności i troszczyć się o siebie wzajemnie.
Niech zatem w maju, wśród różnych intencji zanoszonych do Boga przez wstawiennictwo Najświętszej Maryi Panny, nie zabraknie modlitwy za naszych kapłanów.