Caritas znaczy miłość

Chorzy
Opieka nad chorymi do jedna z bardziej angażujących posług w ramach działalności Caritas. Szczególnego wymiaru nabiera posługa wobec osób dotkniętych chorobą nowotworową. Z takimi ludźmi od wielu lat pracuje Barbara Truszkiewicz, wolontariuszka Hospicjum Domowego Caritas Archidiecezji Wrocławskiej. – Należę do tzw. wolontariatu łóżkowego – opowiada. – Zostaliśmy do tego bardzo dobrze przygotowani. Obsługa pacjenta, przebieranie, przewijanie, szkolenie z psychologiem, fizjoterapeutą i ciągła współpraca z personelem medycznym hospicjum pozwalają nam nieść profesjonalną pomoc. Przez ten czas przewinęło się mnóstwo pacjentów, u jednych wystarczyło, że pomogliśmy przy codziennych zakupach albo jechałam z nimi do lekarza jako osoba towarzysząca. Obecnie mam podopieczną, której pomagam w opiece nad dzieckiem. Opieka nad człowiekiem chorym jest sprawą delikatną. Często powtarzam: Panie Boże, moje ręce, a Twoje myśli. Służę, na ile mogę – podkreśla Barbara. – Jeśli komuś pomogłam, to nie ja, ale wyszło to z Góry. Nasi podopieczni naprawdę umierają. Pamiętam, jak opiekowałam się kobietą w wieku czterdziestu paru lat.
Samotna, umierająca. W święta Bożego Narodzenia i Nowy Rok byłam z nią razem z drugą wolontariuszką, pielęgniarką hospicjum. Spędzałyśmy ten czas we trzy. Dla mnie było to niezwykłe przeżycie i chyba najpiękniejsze święta. Kilka dni później zmarła, odeszła spokojnie. Nie przygotowuję ich do śmierci, uważam, że to rola duszpasterza, ale się razem z nimi modlę. Ta posługa też niesie wiele radości. Ciężko chora kobieta otwiera drzwi swojego domu i uśmiecha się od ucha do ucha – opowiada Barbara Truszkiewicz.
Każdego roku z opieki Domowego Hospicjum korzysta ponad pół tysiąca chorych. Wrocławska Caritas prowadzi również m.in. Zakład Opiekuńczo-Pielęgnacyjny dla osób wymagających całodobowej opieki medycznej, domy opieki, poradnie rehabilitacyjne wyposażone w nowoczesny sprzęt fizjoterapeutyczny czy opiekę pielęgniarską długoterminową.
Wszystkie te działania prowadzone są poza Wrocławiem, w miejscowościach, które nie mogą liczyć na dostęp do tego rodzaju świadczeń w najbliższej okolicy.

Parafialne zespoły
– Rokiem Miłosierdzia jest dla nas każdy rok – mówi Anna, wolontariuszka Parafialnego Zespołu Caritas z wrocławskiej parafii pw. Najświętszego Imienia Jezus. – To miało być tylko na chwilę, na zastępstwo, ale ta chwila trwa już ładnych parę lat – wspomina. Takich jak ona jest ponad 1000 osób w archidiecezji wrocławskiej. Działają przy swoich parafiach, organizując pomoc dla sąsiadów, osób w potrzebie, tych, którzy się do nich zgłoszą. To skarb Caritas – 111 zespołów, których z każdym rokiem przybywa.
Mamy swoją siedzibę, biuro – opowiada Anna – otwarte jest dwa razy w tygodniu. Zakończenie dyżuru to szczęśliwy moment, bo to niełatwa posługa. Czasem jest ciężko, rodzi się w nas bunt, gdy widzimy bezradność tych ludzi.
Ale pomagamy każdemu, kto się do nas zgłosi po pomoc, po to jesteśmy. Czasami od księży otrzymujemy informacje o osobach, chorych, starszych, które nie mogą do nas przyjść, wtedy paczkę żywnościową przynosimy im do domu. Wolontariat w Caritas sprawia, że więcej się modlę, bo mam za co dziękować. Kiedyś sama byłam w potrzebie i ktoś mi pomógł, to taka moja forma podziękowania. Choć czasem jest ciężko, bez wahania mówię, że warto włączyć się w wolontariat – podsumowuje Anna.

To jest prawdziwy cel i powód istnienia chrześcijańskich dzieł charytatywnych. Apostoł Paweł przypomniał o tym najdobitniej w Hymnie o Miłości: „I gdybym rozdał na jałmużnę całą majętność moją, a ciało wystawił na spalenie, lecz miłości bym nie miał, nic bym nie zyskał” (1 Kor 13,3).
Caritas znaczy miłość i do dzielenia się tą miłością zaproszeni są wszyscy chrześcijanie.