Moja Niedziela

Rozmowa Pana Jezusa z Piotrem nabiera zupełnie innego charakteru, gdy uświadomimy sobie, że toczy się przy rozżarzonych węglach. Ewangelista wyraźnie zauważył, wydawać by się mogło, ten drobny szczegół. Piotr bowiem całkiem niedawno prowadził rozmowę w bardzo podobnej scenerii. Kiedy wszedł na dziedziniec pałacu najwyższego kapłana, razem z innymi stanął przy ogniu, by się ogrzać. Wówczas padło trzykrotnie z jego ust: „Nie znam tego człowieka”. Ciekawe, że Jezus nie pyta się Piotra ani o to, czy Go zna, ani nawet o to, czy w Niego wierzy. Nie interesuje się też tym, dlaczego Piotr zdradził. Pyta się o to, co jest pierwsze, co jest najważniejsze: czy apostoł kocha Jezusa? Być może to pytanie dziś powinniśmy usłyszeć.
Być może słowa Piotra powinny stać się naszą modlitwą, szczególnie wtedy, kiedy nie radzimy sobie z problemami, pokusami, grzechami i upadkami. Kiedy czujemy, że nasza wiara jest coraz słabsza, a różne sytuacje uświadamiają nam, że z przyznaniem się do Boga również mamy problem. Spotkajmy się z Nim, by powiedzieć: „Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham. Taką miłością, na jaką mnie dziś stać. Ona jest czasem słaba, bo ludzka, ale wiesz, że Cię kocham”. Czytam ten fragment Ewangelii zawsze, ilekroć robię rachunek sumienia przed przystąpieniem do sakramentu pojednania, bo chcę, by ten sakrament był dla mnie spotkaniem z Panem, przy rozżarzonych węglach, podczas którego powiem: „Kocham”.

Kiedy zapytacie ludzi wychodzących po niedzielnej Mszy św., gdzie znajdują przyjaciół lub znajomych, usłyszycie różne odpowiedzi: w pracy, podczas wyjazdów wakacyjnych, na spotkaniach lub przyjęciach i w wielu innych miejscach, w których się pojawiamy. Rzadko jednak pada odpowiedź: „Mam znajomych z kościoła”, tzn. poznaliśmy się w kościele i tam przy różnych okazjach się widzimy, kościół jest przestrzenią, dzięki której podtrzymujemy tę relację. Coś się stało niedobrego. Zaczynamy wierzyć indywidualnie, a socjologowie powiedzą, że zmalało poczucie wspólnoty w Kościele. Tymczasem Jezus nie powoływał apostołów, by żyli w separacji z innymi, ale by wciąż pozostawali w relacji między sobą. Nie chciał, żeby wierzyli i pracowali indywidualnie, ale jako wspólnota.
Warto prześledzić, jak często w Piśmie Świętym apostołowie są „łączeni w pary” (dzisiejsze pierwsze czytanie ukazuje Pawła i Barnabę) lub ukazywani jako działający w większej grupie. Fakt, że Paweł w Ikonium, Listrze i Antiochii głosił słowo Boże razem z Barnabą, nie wynika z tego, iż sam by sobie nie poradził. Tu nie chodzi o to, że jeden potrafi coś, czego inny nie umiał i musieli się uzupełniać.
Tu chodzi o to, że Jezus wyraźnie dał świadectwo: dwóch albo trzech zebranych w Jego imię sprawia, że On staje się obecny w świecie. Rzadko na to zwracamy uwagę. Myślimy o własnej doskonałości, pobożności i świętości. Tymczasem Paweł i Barnaba mogli umacniać skutecznie dusze uczniów, bo byli niczym sakrament objawiający Jezusa.
Jeśli ktoś Cię poprosi: „Pokaż mi Jezusa”, zaprowadzisz go do swojej wspólnoty, do swojej parafii lub grupy, do której należysz? Czy tego chcemy czy nie, musimy dojść tu do pierwszego przykazania danego przez Chrystusa w czytanej dziś Ewangelii: „abyście się wzajemnie miłowali tak, jak Ja was umiłowałem”. Ono każe się zapytać, co nas łączy w Kościele? Albo może trudniej: „Dlaczego pozwalamy się dzielić?”.