Moja Niedziela

Zanim przeczytasz kolejne zdanie, spójrz na siebie i odpowiedz sobie na pytanie: „kim jesteś?” […] Nie: „co robisz?”, nie: „czym się zajmujesz?” i nie: „ile w życiu osiągnąłeś?”, ale: „kim jesteś?”. Możemy dalej?
Ewangelia, którą dziś dostajemy, a którą – nie mam wątpliwości – każdy doskonale zna (i być może zadaje sobie pytanie – co jeszcze można powiedzieć o miłosiernym ojcu czy o marnotrawnym synu) – pozwala nam spojrzeć na siebie oczami Boga i porównać, czy mój obraz samego siebie pokrywa się z tym, kogo widzi we mnie Bóg. Zastanawiający jest sposób, w jaki ojciec tłumaczy swoje postępowanie wobec marnotrawnego. Najpierw sługom, później starszemu synowi. Przyzwyczailiśmy się, że radość ojca wynika z faktu, iż młodszy syn „był umarły, a znów ożył, zaginął, a odnalazł się”. Jednak gdy weźmiemy do ręki ten tekst w języku łacińskim, zauważymy, że ojciec tłumaczy się trochę inaczej. Zamiast „odnalazł się”, mówi nam, że syn „został znaleziony” (jest tam forma inventus est). To jest nadzwyczajne. Syn został znaleziony. Jak to rozumieć, skoro to przecież marnotrawny sam się znalazł?
Wszak powrócił do domu. Owszem, powrócił, ale on już nie widział w sobie syna. Widział najemnika, kogoś, kto przychodzi umówić się z panem o pracę i kiedy wypowiada słowa, że nie jest godzien nazwać siebie synem, ojciec mu przerywa, bo on nie potrafi patrzeć na niego inaczej. W jego oczach, cokolwiek by się wydarzyło, ten nieszczęśnik zawsze pozostanie synem. Podobnie rzecz się ma ze starszym. On natomiast widział w sobie sługę, niewolnika, który jedynie służy i – nie ukrywajmy – nie sprawia mu to większej radości. Ot, po prostu wykonuje swoją robotę. Jemu też ojciec musi pomóc zrozumieć, że jest „synem”. Nieważne, kogo widzisz w sobie, nieważne, co się wydarzyło w twoim życiu, nieważne, jak odpowiedziałeś na pytania, które postawiliśmy na początku. Ważne, że Ojciec widział, widzi i zawsze będzie widział w Tobie swoje ukochane dziecko, bo On inaczej nie umie.

Droga od „hosanna” do „ukrzyżuj” wydaje się taka krótka. Gdy zacząłem świadomie słuchać fragmentów Ewangelii czytanych w dzisiejszą niedzielę, zastanawiałem się, czy Piłat lub Sanhedryn dokonał wymiany ludności w Jerozolimie. Bo młodemu człowiekowi nie jest łatwo zrozumieć, że ten sam człowiek jednego dnia wiwatuje na cześć Jezusa i wyraża radość z Jego przyjazdu do miasta, a po kilku dniach zmienia swoje stanowisko o 180 stopni i krzyczy: „na krzyż z nim”. Dla dziecka świat jest taki prosty: jeśli kogoś nie lubi, nie boi się tego powiedzieć.
Jeśli kogoś kocha, rzuca mu się na szyję. Z czasem uświadomiłem sobie, że kanały serc ludzi dorosłych stają się często tak pokręcone, że wymiana ludności w Jerozolimie nie była potrzebna. Wystarczyło kilka chwytliwych sloganów o tym, jak Jezus jest przeciwko… jak zagraża niezależności… i jak bardzo jest wrogiem… Szybko znaleźli się tacy, którzy przeszli od fascynacji do nienawiści.
Co więcej – pociągnęli za sobą innych. I nawet jeśli nie wszystkich udało się przekonać, w tłumie nie było już słychać, kto nadal krzyczał „hosanna”.