Rodzina Bogiem silna

Ogromną część nauczania Prymasa Tysiąclecia stanowią treści odnoszące się do najstarszej naturalnej instytucji i wspólnoty ludzkiej, którą jest – rodzina. Lektura tekstów nauczania Kardynała potwierdza, że każda jednostka ludzka, a także społeczne jej zorganizowanie w rodzinie i w narodzie, na tyle się rozwija, ubogaca osobowościowo, buduje pomyślną przyszłość, na ile akceptuje i realizuje porządek moralny wszczepiony w naturę ludzką przebóstwioną łaską zbawczą.
Kard. Stefan Wyszyński wypowiadając się o rodzinie, zawsze ukazywał ją w aspekcie teologicznym, pastoralnym i historycznym. Warto podkreślić, że niezwykle mocno akcentował jej społeczne cele i zadania w konkretnej polskiej rzeczywistości. To ten aspekt był kluczowym elementem w prymasowskiej myśli. W ten sposób kard. Wyszyński ukazywał rodzinę jako naturalną i trwałą społeczność, bezwzględnie konieczną do istnienia i rozwoju człowieka, narodu i państwa.
Prymas nauczał, że rodzina jest: „źródłem, z którego bierzemy życie, pierwszą szkołą uczącą nas myśleć – pierwszą świątynią, w której uczymy się modlić”. Wyjaśniając znaczenie rodziny dla narodu, nieustannie przypominał, że: „Rodzina chrześcijańska jest pierwszą społecznością w życiu narodu, najbardziej podstawową”, a tym samym: „Pomóc rodzinie, to znaczy uznać jej doniosłe znaczenie dla narodu i dla państwa. Wszak rodzina daje społeczeństwu, narodowi i państwu dar Boży – człowieka. Dzięki temu rodzina jest poniekąd matką społeczeństwa, gdyż naród powstaje z rodzin. Rodziny piastują w swoich dłoniach losy narodów”. Bez wątpienia realizacja prymasowskich wskazówek pozwala nam dziś odkryć miejsce równowagi między ordo oeconomicus i ordo caritatis.
„Szczęśliwej nowej drogi życia”
Nie ma osoby, która zawierając związek małżeński, nie zastanawia się nad tym, jak ułożyć szczęśliwe życie małżeńskie i rodzinne. Co więcej, niemal każdy gość, składając młodym życzenia – życzy im… szczęścia! I nie jest to czysto zwyczajowo przyjęta formułka (!).
Szczęście… gdzie go szukać? Jak je osiągnąć? Z pomocą w poszukiwaniu właściwej odpowiedzi przychodzą nam między innymi psychologia małżeństwa i rodziny oraz pedagogika rodziny. Dzięki nim możemy zdefiniować niemalże wszystkie funkcje małżeństwa i rodziny. Doskonale opisują nam wszystkie modele tej podstawowej wspólnoty społecznej.
Niemniej ich wskazania, choć bardzo cenne, są jednak niewystarczające.
Szybko okazuje się, że życie małżeńskie – jeżeli ma być piękne, prawdziwe i trwałe – nie może się ograniczać do tego, co w danej chwili przyjemne albo wygodne.
Tym samym przedmiotem działań duszpasterskich pozostaje wciąż przypominanie nauki Kościoła o roli i znaczeniu sakramentu małżeństwa.
Sakramentalność małżeństwa
Chrześcijańska wizja nie jest jakąś arbitralnie narzuconą normą, ale wypływa z odczytania natury osoby ludzkiej, natury małżeństwa i rodziny.
Odrzucenie tej wizji prowadzi nieuchronnie do rozkładu rodzin i do klęski człowieka. Jak pokazuje historia ludzkości, lekceważenie Stwórcy jest zawsze niebezpieczne i zagraża szczęśliwej przyszłości człowieka i świata.
Sakrament małżeństwa to o wiele więcej niż zalegalizowanie „bycia razem”. To wejście małżonków w wyjątkową komunię z Chrystusem.