Ojciec wrocławskiego Kościoła

W zamyśle nowego Pasterza rada kapłańska czy konferencja Księży Dziekanów mają być rzeczywistymi ciałami doradczymi biskupa, przedstawiającymi problemy wspólnot parafialnych, a także przekazującymi zamierzenia biskupa wiernym. Podobny cel przyświeca szczególnie specyficznym radom, jak Rada Duszpasterska, Rada ds. Formacji Stałej Duchowieństwa, Rada ds. Życia Konsekrowanego, Rada ds. Rodziny – to one powinny wypracowywać elementy programu duszpasterskiego.
Pomocą w zarządzaniu diecezją ma być Kuria Metropolitalna, której pracownicy, obdarzeni zaufaniem biskupa, w jego imieniu podejmują decyzje i rozwiązują sprawy ważne zarówno dla księży, jak i osób świeckich. Abp Józef Kupny nadał kurii nowy statut, a także, dostrzegając potrzeby współczesnego duszpasterstwa, powołał nowe wydziały: Komunikacji Społecznej oraz Duszpasterstwa Rodzin.
W trosce o prezbiterium archidiecezjalne Ksiądz Arcybiskup ustanowił Wikariusza Biskupiego ds. Stałej Formacji Kapłanów, który podejmuje liczne inicjatywy w tym względzie, oraz uporządkował sprawy związane ze stypendiami mszalnymi. Arcybiskup Kupny okazuje duchowieństwu szacunek, zaufanie i wierność. Czyni to nie tylko przez zewnętrzne gesty wynikające z kultury, lecz także poprzez modlitwę, ofiarę Mszy św., czyli towarzyszenie duchowe swoim kapłanom.
Pragnieniem Księdza Arcybiskupa, jak każdego ojca, jest doświadczenie odwzajemnienia tej postawy.

Synowskie zaufanie
Podobnie jak w każdej wspólnocie rodzinnej, w przypadku Rodziny Kościoła również nie brakuje chwil trudnych.
Gdy ojciec stara się stać na straży dyscypliny swoich dzieci, czasami one nie rozumieją jego wymagań i buntują się, sprawiając częstokroć przykrość ojcu swoimi niesprawiedliwymi i nieuzasadnionymi ocenami, nie dlatego, że dzieje się im krzywda, lecz dlatego, iż z racji mniejszej wiedzy, życiowego doświadczenia i nieporównywalnie mniejszej odpowiedzialności nie do końca rozumieją intencje swojego ojca.
Niesprawiedliwość ich opinii wynika wówczas z selektywnego postrzegania decyzji głowy rodziny: dzieci patrzą przez pryzmat często trudnego do wykonania przedsięwzięcia czy zadania, zapominając jednocześnie o tym, iż celem ojca nie jest chęć utrudnienia im życia i sposobu funkcjonowania, ale zadbanie o właściwy rozwój rodziny, by ta stawała się bardziej wspólnotą niż zbiorem indywidualności. O ile dziecko postrzega ten stan rzeczy aspektowo i fragmentarycznie, o tyle ojciec musi dbać o dobro całej wspólnoty rodzinnej, myśląc perspektywicznie.
Arcybiskupa Józefa jako ojca naszej diecezjalnej rodziny cieszy sukces każdego z dzieci, boli natomiast ich pozbawione logiki i myślenia wspólnotowego postępowanie. Nie ukrywam, że mnie jako osobie, której dane było cieszyć się możliwością bezpośredniego i codziennego wpatrywania się w osobisty przykład Jego życia – jako kapłana, przełożonego, a nade wszystko człowieka i ojca – sprawia przykrość, gdy którekolwiek z nas, jego dzieci, nie rozumie lub nie chce zrozumieć szczerej, opierającej się na miłości, uczciwości, szukaniu wzajemnej zgody i harmonijnego rozwoju naszej diecezjalnej rodziny, troski o każdą i każdego z nas. A wystarczyłoby jedynie okazać dobrą wolę, międzyludzką i kapłańską solidarność oraz chęć zrozumienia, że przełożeństwo jest bardziej odpowiedzialną służbą i koniecznością zadbania o całościowy rozwój Kościoła, niż władzą sprawowaną dla samej siebie.
Dostojny Jubilat to świadek, który nie oczekuje, by budować Mu pomniki, ale by, zrozumiawszy Jego szczerą troskę o powierzony Mu lud, wraz z Nim budować nasz wspólny dom, któremu na imię Kościół. Arcybiskupa Józefa nie trzeba chwalić, wystarczy jedynie uczciwie Go postrzegać, a w konsekwencji okazać należną solidarność i wsparcie w złożonym na Jego pasterskie barki zobowiązaniu prowadzenia powierzonych Jego pieczy wiernych do zbawienia.