Warto…

Temat początku świata i człowieka jest tak stary, jak długo istnieje człowiek. Zajmuje się nim zarówno teologia, która w rozjaśnieniu tego zagadnienia odwołuje się do Pisma św. i tradycji Kościoła, jak i filozofia oraz nauki przyrodnicze.
W historii cywilizacji głównie z powodu wzajemnego niezrozumienia się naukowców i teologów powstało wiele nieporozumień w związku z propozycjami nauk szczegółowych (zwłaszcza biologii i kosmologii) wyjaśnienia początku świata i człowieka a wyjaśnieniami na gruncie teologii. Ks. prof. Michał Heller poświęcił się misji budowania mostu pomiędzy wiarą a nauką i pokonywania trudności, jakie pojawiają się w relacjach między nimi. Założył w tym celu Centrum Kopernika Badań Interdyscyplinarnych, które wydaje również książki. Jedną z nich jest Stworzenie i początek Wszechświata (Copernicus Center Press 2013). Autorzy książki, Michał Heller i Tadeusz Pabjan, zabierając nas w pełną przygód podróż po kosmologii i teologii i przedstawiając pasjonujące zagadnienia pogranicza, opierają się na starożytnej chrześcijańskiej prawdzie: nasza wiara w Boże Objawienie poszukuje zrozumienia i wzajemnie – rozum prowadzi nas do tej wiary.
Zarówno nauka, jak i wiara są ścieżkami, za pomocą których Bóg prowadzi nas do prawdy o Nim, o nas i o Wszechświecie.
Wychodząc od rozjaśnienia rozumienia stworzenia świata w Biblii oraz biblijnej teologii stworzenia, Autorzy przechodzą do kosmologicznych wyjaśnień początków Wszechświata i pokazują, że kosmologia owszem, odpowiada na pytania o początek Wszechświata, ale tylko częściowo. Podobnie jest z naukami biologicznymi i zagadnieniem ewolucji biologicznej.
Nauki przyrodnicze mają bowiem granice, poza które sięga już tylko teologia i filozofia.
Chociaż Heller i Pabjan są naukowcami, w książce ujawniają się jako pasjonaci i popularyzatorzy nauki. „Piękno naukowej przygody polega na tym, że nigdy nie zabraknie dalszych znaków zapytania”, uważa ks. M. Heller. Dlatego zachęcam Was, sięgnijcie odważnie po tę lekturę. Wszak do odważnych świat należy!

Powiedzenie: „Cudze chwalicie, swego nie znacie” doskonale sprawdza się w przypadku zespołu klasztornego w Lubiążu!
Jest on usytuowany niespełna 55 km od Wrocławia na prawym brzegu Odry. Kiedyś znajdowała się tu przeprawa łącząca zachód ze wschodem, będąca częścią starego szlaku handlowego. Było to połączenie Legnicy z Wielkopolską.
Dziś Lubiąż zamieszkuje około dwóch tysięcy osób i jest ona punktem strategicznym każdego zapalonego turysty!
Gmach klasztoru niegdyś zamieszkiwali cystersi, którzy swoją pracą i modlitwą uświetniali to miejsce i nadawali mu szczególny charakter. Dziś jest on opuszczony i stał się obiektem muzealnym. Mimo to robi ogromne wrażenie na każdym, kto się tutaj wybierze. Przez lata był on niszczony i jego przeznaczenie się niejednokrotnie zmieniało. Obecnie odzyskuje dawną świetność dzięki pracom konserwatorsko-restauratorskim. Swój dawny blask odzyskały już sala książęca oraz refektarz. Śmiało można powiedzieć, że są one jednymi z najpiękniejszych tego typu wnętrz w Polsce.
Tymczasem trwa dalsza konserwacja, która obejmuje kościół NMP, a w szczególności kaplice, renowacji poddana jest także biblioteka. Dziś pieczę nad tym, co się dzieje w klasztorze, sprawuje Fundacja Lubiąż i dzięki niej możemy się cieszyć tą dolnośląską perłą architektury!
W okresie zimowym od października do marca możemy zwiedzać zespół klasztorny w godzinach od 10.00 do 15.00, a poza tym okresem udostępniony jest zwiedzającym między godziną 9.00 a 18.00. Koszt biletów to odpowiednio: normalny 15 zł, a ulgowy 10 zł. W trakcie zwiedzania zobaczymy: jadalnię opata, salę książęcą, kościół NMP i refektarz.
Zwiedzanie odbywa się w grupach i rozpoczyna o każdej pełnej godzinie. Po zwiedzaniu klasztoru można udać się na ścieżkę edukacyjną, która eksponuje walory nie tylko architektoniczne, lecz także przyrodnicze tego miejsca. Rozpoczynamy ją na placu Klasztornym tuż obok Pałacu Opatów i idziemy zgodnie z kierunkiem barokowej zabudowy Lubiąża rozsianej wzdłuż rzeki Odry. Idąc tą ścieżką, zobaczymy m.in. kolumnę Maryjną usytuowaną na wysokim cokole, później budynek dawnej kancelarii klasztornej, na którego rogu zachował się stary zegar słoneczny, bramę wjazdową, kapliczkę św. Jana Nepomucena, figurę „Ecce Homo” i Lasek św. Jadwigi, czy wreszcie karczmę cysterską.