Warto…

Oryginalny tytuł filmu to Encounter (2010, reż. David A.R. White), co na język polski przetłumaczono jako Spotkanie.
Tego angielskiego słowa zazwyczaj używa się na określenie nieprzewidzianego, niespodziewanego, czasem wrogiego spotkania. Wszystkie te znaczenia oddają to, co jest najistotniejsze dla treści filmu. Oto para i trzy obce sobie osoby zatrzymują się podczas swojej podróży w przydrożnym barze o nazwie „Ostatnia Wieczerza”. Dalszą podróż uniemożliwia blokada drogi z powodu ulewy. W środku podróżni poznają właściciela baru, który wie o nich rzeczy, które skrywają głęboko w sobie. Właściciel twierdzi, że jest Jezusem.
Obraz Spotkanie można zaklasyfikować jako dramat religijny.
Nie jest to film, który trzyma w napięciu wartką akcją czy rozmachem efektów specjalnych. Jest natomiast filmem dobrze zrealizowanym i ma w sobie coś, co sprawia, że trudno się od niego oderwać. Są to na pewno wyraziści bohaterowie, relacje, które się między nimi zawiązują, oraz dialogi między bohaterami i właścicielem „Ostatniej Wieczerzy”. Co więcej, obraz stawia przed nami ważne życiowe i religijne pytania i wskazuje jasne odpowiedzi.
Przy czym nie bije od niego nachalną religijnością, dzięki czemu może zainteresować nie tylko osoby, które znalazły swoje miejsce w Kościele i świecie, ale także tych spośród nas, którzy tego miejsca poszukują. Czy właściciel gospody to naprawdę Jezus? Czy każdy z gości znajdzie wyjście z trudnej sytuacji, w której się znalazł? Czy ulewa jest rzeczywistym powodem, dla którego dalsza droga okazuje się nieprzejezdna? I jaką tajemnicę skrywa policjant pilnujący blokady przejazdu? Na te pytania Wam nie odpowiem.
Zobaczcie film, a być może poznacie odpowiedzi nie tylko na te pytania, także na te o wiele bardziej dla Was istotne.

Dziś zbiory muzeum są bardzo bogate. Stanowią je przedmioty z epoki neolitu i brązu, mumie egipskie, tablice z pismem klinowym, zabytki starochrześcijańskie, płaskorzeźby, rzeźby drewniane, malarstwo; tutaj można zwrócić uwagę na piękne, bogato zdobione tryptyki, złotnictwo, w tym wiele kunsztownych naczyń liturgicznych, tkaniny oraz stare druki, jak Księga Henrykowska, która zawiera pierwsze zdanie w języku polskim. Mimo tak licznych zbiorów uwagę chciałbym skierować na kolekcję niezwykłych waz i przedmiotów glinianych greckich i etruskich oraz na obraz zatytułowany Madonna pod jodłami autorstwa Łukasza Cranacha Starszego.
Madonna pod jodłami przez ekspertów jest wymieniana jako jeden z najcenniejszych obrazów w Polsce, plasuje się on zaraz za Damą z łasiczką Leonarda da Vinci i trzema płótnami Rembrandta. Obraz został namalowany na zamówienie dziekana kapituły katedralnej dla katedry wrocławskiej.
Przedstawia Madonnę z dziecięciem, które spoczywa na aksamitnej poduszce, trzymając w ręku kiść winogron.
Tłem jest górzysty krajobraz z pochyloną brzozą i jodłami.
Kolekcja etruskich naczyń i waz glinianych to okazja podróży do starożytności. Etruskowie to jeden z odłamów ludów morza, który osiedlił się na terenie dzisiejszej Italii.
Grecy mówili o nich Tyrrenhoi, a Latynowie Etrusci lub Tusci, stąd dzisiejsza nazwa Toskanii. Przez wiele lat niezwyciężeni prowadzili liczne podboje na terenie dzisiejszej Italii. Zakładali swoje miasta zgodnie z ustaloną regułą: w mieście powinna być odpowiednia liczba bram, świątyń oraz dobrze rozmieszczona linia wałów obronnych. Według tej recepty zakładane będą późniejsze miasta rzymskie.
Bardzo wysoko byli rozwinięci również pod względem kulturowym.
Dzięki temu możemy podziwiać piękne naczynia gliniane z malowidłami przedstawiającymi to, czym żyli ówcześni Tusci. Etruskie wazy są bardzo podobne do waz greckich, tak dobrze nam dzisiaj znanych. Ta niebywała kolekcja blisko 100 przedmiotów znajduje się właśnie w Muzeum Archidiecezjalnym.