Ślub zerwania z grzechem

Kard. Stefan Wyszyński często powtarzał, że: „świat oczekuje nie tyle zmiany systemów politycznych, ile odmiany ludzkich serc, aby ludzie byli lepsi, aby mieli oblicze Boże, twarze ludzkie, aby byli podobni do ludzi Bożych”. Celem nowenny była indywidualna walka z nałogami oraz wiązaniem wiary z życiem codziennym, czyli braniem za nie pełnej moralnej odpowiedzialności. Przypisując kolejnym latom poszczególne śluby, Prymas Tysiąclecia chciał, by katolicy naśladowali życie Maryi w czynach, a nie jedynie w słowach. W jednym z kazań apelował: „Musimy zerwać z tym swoistym «laicyzmem narodowej katolickości», w której wszystko na zewnątrz w słowach i gestach jest katolickie, tylko w sercach i umysłach jest całe piekło dantejskie. Trzeba przekonać katolików polskich, że siła Kościoła naszego zależy od siły duchowej wiernych żyjących w stanie łaski uświęcającej”.
Stan życia w łasce uświęcającej to inaczej stan życia bez grzechu.
Do takiego stanu zobowiązywał w tekście drugiego ślubu: „Pragniemy, aby każdy z nas żył w łasce uświęcającej i był świątynią Boga, aby cały Naród żył bez grzechu ciężkiego, aby stał się Domem Bożym i Bramą Niebios dla pokoleń wędrujących przez polską ziemię – pod przewodnictwem Kościoła katolickiego – do wiecznej Ojczyzny”.

Zanik poczucia winy
Mówiąc o grzechu, trzeba nie tylko do tego zjawiska nawiązać, lecz także od niego rozpocząć. Zanik poczucia grzechu oznacza zaćmienie świadomości moralnej człowieka, znieczulenie sumienia, co nie pozwala człowiekowi zobaczyć zła grzechu we właściwym świetle. Ten zanik ma bardzo wiele różnego rodzaju przyczyn.
Jedną z nich jest to, że bombardowani przez medialny przekaz różnymi grzechami stajemy się ludźmi nieczułymi na grzech, ten w nas samych i ten w naszym otoczeniu. Coraz mniej o nim słyszymy, coraz mniej o nim czytamy, coraz mniej się go lękamy.
A jeszcze nie tak dawno temu wierni ćwiczyli się w ascezie, aby go uniknąć, praktykowali surowe posty i wyczerpujące pielgrzymki, aby popełniony grzech odpokutować.
Żyjemy w czasach, gdy zła grzechu nie nazywa się też po imieniu. Na przykład, obecnie ludzie nie cudzołożą, lecz żyją w wolnych związkach; nie zabija się nienarodzonych, lecz przeprowadza się aborcyjny zabieg; nie ma zboczeń, jest jedynie inna miłość; nie zabija się osób starszych i chorych, ale proponuje się eutanazję; nie ma chuliganów, są tylko zachowania alternatywne itp.
Niezwykle ważną przyczyną zaniku poczucia grzechu jest kryzys świadomości istnienia Boga, jaki dotyka cały świat. Zaciera się w nas żywa obecność Boga. Bóg staje się kimś dalekim, niedostępnym, czasem jakby w ogóle nieobecnym. Prowadzi to do utraty poczucia zależności stworzenia od Stwórcy – opartego na miłości związku dziecka z Ojcem. Nie usuwa to oczywiście całkowicie z sumienia człowieka poczucia winy, ale człowiek przestaje się czuć winien wobec Kogoś. Popełnionego zła nie określa słowem „grzech” wziętym z religijnego słownika, ale nazywa je – błędem, pomyłką. Współczesny człowiek nie chce też wziąć odpowiedzialności za popełnione zło, lecz stara się nią obarczyć los, warunki życia społecznego, wychowanie, obciążenie dziedziczne, zaburzenia psychiczne itp.
Kolejną przyczyną zaniku poczucia grzechu może też być przesadny chrześcijański optymizm. Jako chrześcijanie mamy prawo do optymizmu. Jesteśmy odkupieni. Grzech i jego skutki zostały przezwyciężone przez Chrystusa. Droga do zbawienia i życia wiecznego stoi otworem. Dla wielu chrześcijan pamięć o tym stanowi podstawę do łączenia ze swoim chrześcijaństwem moralnie nieuporządkowanego życia, lenistwa, marnotrawstwa, bogacenia się za cenę ludzkiej krzywdy, alkoholizmu, rozwodów, środków antykoncepcyjnych, zabijania poczętego życia, nieposzanowania osób starszych i schorowanych itp.