Papieskie Intencje
Apostolstwa Modlitwy
styczeń 2016
O G Ó L N A:
ABY SZCZERY DIALOG
MIĘDZY LUDŹMI WYZNAJĄCYMI
RÓŻNE RELIGIE
PRZYNIÓSŁ OWOCE POKOJU
I SPRAWIEDLIWOŚCI
Miesiąc styczeń charakteryzuje się w Kościele katolickim m.in. zwróceniem uwagi na inne wyznania chrześcijańskie i religie. W dniach 18–25 stycznia jest obchodzony tydzień modlitw o jedność chrześcijan. Jego obchody są poprzedzone dniem dialogu z judaizmem (17 stycznia), a po jego zakończeniu w Kościele katolickim w Polsce jest obchodzony dzień islamu (26 stycznia).
Niewątpliwie echem w tych obchodach będą rozbrzmiewać wydarzenia związane z falą uchodźców w Europie i bolesne wspomnienia o krwawych zamachach i ludziach, którzy zginęli. To wszystko rodzi lęk i nieufność wobec wyznawców innych religii, szczególnie islamu.
Prowadzenie dialogu w takim kontekście jest bardzo utrudnione, tym bardziej jednak pożądane, by nieufność nie przerodziła się we wrogość. To uświadamia, jak bardzo potrzebna jest nam modlitwa do Boga, by uzdrowił nasze wzajemne relacje i dał nam mądrość w spotkaniu z wyznawcami innych religii.
W takim klimacie warto przypomnieć najmniejszy dokument Soboru Watykańskiego II, jakim jest deklaracja o stosunku Kościoła do religii niechrześcijańskich Nostra aetate, która została ogłoszona 28 października 1965 r.
Deklaracja składa się zaledwie z pięciu punktów, mowa w niej o stosunku Kościoła do judaizmu, islamu, hinduizmu, buddyzmu oraz „innych, istniejących na świecie religii”.
„Nie możemy zwracać się do Boga jako do Ojca wszystkich, jeśli nie zgadzamy się traktować po bratersku kogoś z ludzi na obraz Boży stworzonych” – czytamy w pkt 5 deklaracji.
Konsekwencją dla wyznawców Chrystusa jest postawa, aby „jeśli to tylko możliwe i o ile to od nich zależy, zachowywali pokój ze wszystkimi ludźmi, tak by prawdziwie byli synami Ojca, który jest w niebie”.
E W A N G E L I Z A C Y J N A / M I S Y J N A:
ABY POPRZEZ DIALOG I MIŁOŚĆ
BRATERSKĄ, DZIĘKI ŁASCE
DUCHA ŚWIĘTEGO, ZOSTAŁY
PRZEZWYCIĘŻONE PODZIAŁY
WŚRÓD CHRZEŚCIJAN
W komentarzu do intencji ogólnej nadmieniono, że w styczniu jest obchodzony tydzień ekumeniczny w Kościele katolickim i Kościołach chrześcijańskich.
Początek ruchu ekumenicznego w XIX w. zrodził się z uświadomienia sobie podziałów wśród chrześcijan.
Drugą ważną przesłanką jest związanie modlitwy o jedność chrześcijan z błaganiem do Ducha Świętego.
Papież Leon XIII zachęcał w 1894 r. do praktykowania modlitwy o jedność chrześcijan około uroczystości Zesłania Ducha Świętego.
W intencji jest mowa, aby podziały wśród chrześcijan przezwyciężyć „dzięki łasce Ducha Świętego”. Jedność wyznawców Jezusa Chrystusa jest nie tyle owocem ludzkich zabiegów, ile dziełem Ducha Świętego. Przypomniał o tym Benedykt XVI w 2013 r.: „Nasze poszukiwanie jedności w prawdzie i miłości nie powinno nigdy stracić z oczu tego zrozumienia, że jedność chrześcijan jest dziełem i darem Ducha Świętego i wykracza daleko poza nasze wysiłki.
Dlatego ekumenizm duchowy, szczególnie modlitwa, jest sercem zaangażowania ekumenicznego”. Duch Święty, dany Kościołowi w dniu Pięćdziesiątnicy, który scalił ludzi ze wszystkich narodów pod słońcem (por. Dz 2,5) i uczynił z nich nową jakość, nie jest darem jednorazowym. Jest zasadą i źródłem jedności Kościoła, jego żywotności i dynamizmu.
Wyrażają to słowa V modlitwy eucharystycznej: „Ojcze Święty, Stwórco świata i Źródło życia. Ty nie zostawiasz nas samych na drodze życia, ale pośród nas żyjesz i działasz. Twoją potężną mocą prowadziłeś lud błądzący na pustyni, a dziś przenikasz swój Kościół pielgrzymujący na świecie światłem i mocą Ducha Świętego”.
Metropolita Ignatios na ekumenicznym zjeździe w Uppsali w 1968 r. mówił: „Bez Ducha Świętego Bóg jest daleki, Chrystus jest przeszłością, Ewangelia martwą literą, Kościół tylko organizacją, władza panowaniem, posłannictwo propagandą, kult przywoływaniem wspomnień, a postępowanie po chrześcijańsku moralnością niewolników”.
KS. BOGDAN GIEMZA SDS
