Moja niedziela

Do tego momentu, kiedy Pismo Święte wspominało o słowie Boga i Jego spotkaniu z człowiekiem, mogliśmy przeczytać, że zostało Ono wypowiedziane wobec kogoś lub w czyimś kierunku. Czasem pojawiało się stwierdzenie, że słowo Jahwe spoczęło na którymś z proroków.
To znaczy było im niejako przekazane po to, by oni później przekazywali Je ludowi. Nawet w przypadku tego, który miał przygotować drogę Jezusowi, Ewangelista zaznacza, że Słowo zostało skierowane do Jana na pustyni. Tymczasem w Ewangelii w tę niedzielę mamy do czynienia z radykalną przemianą: Słowo staje się ciałem i rozbija namiot wśród ludzi. Nigdzie nie znajdziemy zdania, że Słowo spoczęło na Jezusie lub zostało skierowane do Jezusa. On sam jest Słowem. Przez Chrystusa Bóg powiedział nam wszystko. Tak jest ze słowem Boga.
Ono nie jest dawane ludziom, by je słyszeli czy rozumieli.
Nie jest nam dawane po to, byśmy się nim zachwycali czy Je studiowali. Słowo zawsze szuka człowieka, w którym stanie się ciałem. Druga niedziela po Bożym Narodzeniu to dobra okazja, by postawić sobie pytanie: Ile z tego Słowa we mnie pozostało? Któremu ze słów Jezusa dałem ciało, to znaczy które ze słów Jezusa znalazło odzwierciedlenie w wypowiadanych przeze mnie słowach i podejmowanych decyzjach?

Jeśli przyzwyczailiśmy się do mówienia o cudzie w Kanie Galilejskiej, to musimy się teraz „odzwyczaić”. Inaczej całkowicie rozminiemy się z Jezusem i z przesłaniem tej Janowej Ewangelii. Św. Jan, komentując przemianę wody w wino, zapisał: „Taki to początek znaków uczynił Jezus”. To znaczy, że Chrystus nie uczyniło cudu, tylko znak.
Po co Bóg czyni znaki? Ten sam ewangelista odpowiada, kończąc swoją Ewangelię: „wiele innych znaków, których nie zapisano w tej książce, uczynił Jezus wobec uczniów.
Te zaś zapisano, abyście wierzyli, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Bożym, i abyście wierząc mieli życie w imię Jego”.
Jezus nie przyszedł na ten świat, żeby dawać ludziom wino i ratować ich wesela. Nie przyszedł też, żeby uzdrawiać i rozmnażać chleb. Jezus przyszedł dać nam życie wieczne.
Ile razy prosiliśmy Jezusa, żeby coś odmienił w naszym życiu, żeby zainterweniował, żeby z jakieś sytuacji nas wyratował i żeby pomógł. Pytanie, czy pozostaliśmy na poziomie cudu (swoistego rodzaju hokus-pokus), czy w Jego działaniu dostrzegliśmy znak od Boga, który miał sprawić, że zaczniemy mocno w Niego wierzyć?

Próbowaliście świadczyć o Jezusie wśród swoich najbliższych?
Ile oporów trzeba w sobie przełamać, żeby powiedzieć, że jestem wierzący, tym, którzy doskonale mnie znają i wiedzą, w czym niedomagam. Łatwo jest mówić kazanie wśród obcych, ale gdy w kościele widzę swoich rodziców, którzy znają mnie od dziecka… Tymczasem Jezus nie ma żadnych obaw. Inauguruje swoje przepowiadanie w miejscu, w którym się wychował i w którym ludzie znali Go od najmłodszych lat. Tak może czynić tylko i wyłączne ktoś, w kim nie ma pęknięcia na: czyny i wypowiadane słowa, w kim nie ma rozdwojenia na: życie i deklarowaną wiarę. Może zanim zdobędziemy się na szumne deklaracje o gotowości do świadczenia o naszej wierze w Jezusa wszędzie tam, gdzie Bóg mnie pośle, dobrze jest spróbować być świadkiem w swoim środowisku.

KS. RAFAŁ KOWALSKI