Pierwszy polski kardynał we Wrocławiu

Jedną z najważniejszych postaci w gronie hierarchów Kościoła katolickiego w Polsce w XX wieku był kard. Bolesław Kominek, włodarz Kościoła wrocławskiego w latach 1956–1974, w sposób szczególny zaangażowany w działania, które doprowadziły do usankcjonowania polskiej administracji kościelnej na Ziemiach Zachodnich i Północnych.
Bolesław Kominek urodził się 23 grudnia 1903 r. w Radlinie na Górnym Śląsku. Był najstarszym z dziewięciorga dzieci w górniczej rodzinie Franciszka i Katarzyny z domu Kozielskiej. Nadanie na chrzcie św. polskich imion Bolesław Jan miało wymowę patriotyczną. Silna więź rodzinna oraz głęboka religijność stanowiły fundament polskich rodzin żyjących na Śląsku należącym do Niemiec. W 1914 r.
Bolesław – pierwszy z Radlina – rozpoczął naukę w Rybnickim Gimnazjum Klasycznym. Jako gimnazjalista należał do tajnego stowarzyszenia patriotycznego „Eleusis”.
Po zdaniu matury w 1923 r. Bolesław podjął naukę w Śląskim Seminarium Duchownym w Krakowie i na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Był bardzo zdolnym studentem, co dostrzegli jego przełożeni. Po wcześniejszym zaliczeniu programu studiów 11 września 1927 r. przyjął święcenia kapłańskie i wyjechał na studia zagraniczne. W latach 1927–1930 studiował filozofię i nauki społeczne w Instytucie Katolickim w Paryżu, gdzie uzyskał licencjat z zakresu nauk społecznych oraz doktorat z filozofii.
Po powrocie do kraju został wikariuszem w parafii św. św. Jana i Pawła w Katowicach-Dębie. W 1931 r. przeszedł do pracy w kurii diecezjalnej jako kierownik kancelarii ordynariusza katowickiego bp. Stanisława Adamskiego oraz sekretarz Akcji Katolickiej. W latach 1937–1939 był redaktorem naczelnym miesięcznika „Akcja Katolicka” oraz „Gościa Niedzielnego”.
W czasie II wojny światowej przebywał na Górnym Śląsku, gdzie podejmował działania charytatywne na rzecz polskich rodzin zaangażowanych wcześniej w działania niepodległościowe, a także wśród polskich jeńców oraz więźniów niemieckich obozów koncentracyjnych.
Był pełnomocnikiem Delegatury Rządu londyńskiego do spraw kościelno-społecznych w rejonie województwa katowickiego na Śląsku Opolskim. Współpracował także z Nuncjaturą Apostolską w Berlinie, przekazując przez nią do Watykanu informacje o sytuacji ludności polskiej w okupowanym kraju. Zaraz po wojnie w Katowicach był organizatorem akcji pomocy repatriantom i osadnikom udającym się na Dolny Śląsk.