Moja Niedziela

Niech ksiądz zobaczy nasze nowe mieszkanie – teraz żyje się inaczej”. „Proszę księdza, ten nowy samochód – jak on mało pali”. „Mam w końcu ten awans. Teraz się realizuję”. „Dostałam się na studia, mam za sobą poważny egzamin”. „Mama po operacji czuje się lepiej”.
Jak to dobrze, że jako ksiądz mogę być świadkiem radości wielu osób. To urzekający widok – zobaczyć szczery uśmiech na twarzy drugiego człowieka. Warto jednak dziś postawić pytanie, co jest w stanie wywołać taki uśmiech na Twojej twarzy? Pytam nie bez powodu, jako że trzecia niedziela adwentu jest nazywana niedzielą radości. Radość bez przyczyny jest sztuczna, plastikowa, a do tego krótkotrwała. Co musiałoby się wydarzyć, byś powiedział: „Jestem naprawdę szczęśliwy”?
Dla pierwszych chrześcijan streszczeniem wszystkich powodów do radości było wołanie Maranatha. Ścisły sens tego wezwania można odczytać zarówno jako prośbę „Przyjdź Panie Jezu”, jak i jako stwierdzenie „Pan (już) przyszedł”. W pierwszych wiekach chrześcijaństwa łączono je z Mszą Świętą. To znaczy, że nasza radość nie jest tylko i wyłącznie kwestią przyszłości. Okazuje się, że ja tu i teraz mam się z czego cieszyć. I to wyczytuję z dzisiejszych czytań mszalnych: Bóg jest pośród nas: w mojej rodzinie, domu, pracy. Jest ze mną, gdy cieszę się z nowego mieszkania i smucę, szukając pracy. Jest, kiedy przeżywam chwile trudne, związane z chorobą najbliższych, operacją, a może i niepokoje związane z przygotowaniem do świąt.
Jest blisko mnie. Niestety dziś wielu – podobnie jak w czasach Jezusa – cieszy się tym, co jest w stanie zobaczyć i dotknąć. Lud cieszył się Janem Chrzcicielem. Był oryginalny, inaczej się ubierał, ciekawie nauczał, niekonwencjonalnie się odżywiał, ale przede wszystkim był kimś, kogo widzieli, kto przyciągał ich uwagę. Dziś Jan mówi: „rozejrzyjcie się dookoła, bo może się okazać, że na siłę szukacie powodów do radości, a nie zauważacie Tego, który jest źródłem radości”.

rudna do przyjęcia dla osób, które uważają siebie za bardzo wierzące, jest ta Ewangelia. Mówi ona wyraźnie, że w życiu człowieka może nastąpić taki moment, w którym zgubi on Boga i nawet się nie zorientuje, że idzie dalej sam. Jeśli w osobie Józefa i Maryi zobaczymy siebie (kto z nas nie chciałby być tak blisko Jezusa jak Jego Matka), okaże się, że nikt nie jest wolny od tego rodzaju zagrożeń.
Oni cały dzień uszli bez Jezusa, nie dostrzegając tego, że nie było Go w pobliżu. Później łudzili się, że jest wśród krewnych i znajomych, by w końcu zacząć szukać na poważnie.
Niedawno świętowaliśmy Boże Narodzenie, śpiewaliśmy kolędy i zasiadaliśmy z rodziną do wigilijnego stołu. Czy był z nami Jezus? Może tak się zdarzyć, że człowiek myśli sobie: „On gdzieś tu jest – u znajomych widzę krzyż na ścianie, święte obrazy, mijam codziennie kościół, znam wielu księży i siostry zakonne, zatem Jezus na pewno jest gdzieś w moim otoczeniu”. Tymczasem może się okazać, że oddaliliśmy się od siebie na tyle daleko, że już nie ma między nami żadnej relacji, nie widzimy się, nie rozmawiamy.
To spostrzeżenie może sprawić, że zaczniemy Go poszukiwać na poważnie… Być może ta niedziela jest nam dana po to, byśmy zaczęli Go szukać. Nie świętujemy jej po to, by wypełnić obowiązek, ani by usłyszeć jakieś mądre nauki. Świętujemy dlatego, że Jego prawdziwego chcemy znaleźć.