Warto…

Próba ogniowa (angielski tytuł Fireproof, 2008) w reżyserii Alexa Kendricka to zdecydowanie jeden z filmowych liderów z przesłaniem ewangelicznym zdolnym poruszyć serca młodzieży i zarazem dorosłych. Podczas oglądania obrazu towarzyszymy strażakom lokalnej jednostki przeciwpożarowej i ich rodzinom w zmaganiach z ogniem, zarówno tym fizycznym, jak i tym wybuchającym w życiu osobistym i religijnym. Ciekawi bohaterowie, z krwi i kości, miłość, wierność, zdrada i przebaczenie są okraszone zapierającymi dech scenami akcji. Niby to co wszędzie, a jednak… To, że treść filmu jest stricte ewangeliczna, to połowa sukcesu. Prawdziwym do niego kluczem jest realizacja obrazu. Reżyser zgrabnie połączył sceny akcji, komediowe i dramatyczne, znakomicie balansuje między scenami życia rodzinnego, osobistych wyborów i scenami z akcji ratunkowych. Wszystko co widzimy, streszcza hasło przewodnie filmu: „Nigdy nie opuszczaj swojego partnera, zwłaszcza podczas pożaru”. Po oglądnięciu tego filmu niniejsze słowa nabiorą dla Was znaczenia, którego nigdy dotąd pewnie nie miały. Bóg nie jest tutaj
nachalny, ukrywa się za działaniami ludzi, delikatnie naprowadzając
na Siebie; ale kiedy bohater decyduje się na wybór Jezusa na Pana swojego życia, wtedy przychodzi On z prawdziwą mocą. Temu Boskiemu ogniowi nawet strażak nie może się oprzeć. Bohaterowie filmu to ludzie niewierzący, poszukujący lub członkowie wspólnot protestanckich. Jednak wartości filmu są istotne dla wszystkich chrześcijan. Bóg jest cierpliwy, szuka człowieka, objawia się człowiekowi, pozwala się szukać i znaleźć, ale jednocześnie pozostaje w jakiś sposób zakryty. Tak jak zauważył Vittorio Messori, włoski dziennikarz, pisarz i publicysta katolicki: „wyjątkowość naszej chrześcijańskiej wiary kryje się w tym, że Bóg chrześcijan jest Bogiem ukrytym i zarazem objawiającym się. To czyni naszą religię wyjątkową na tle innych wielkich religii monoteistycznych”. Cóż mogę więcej powiedzieć? Chyba tylko: nie zwlekajcie z oglądaniem. Naprawdę warto! ___________

Ostrów Tumski we Wrocławiu jest najstarszą zabytkową częścią Wrocławia, od której turyści często rozpoczynają zwiedzanie stolicy Dolnego Śląska. Jego głównym kościołem jest katedra pw. św. Jana Chrzciciela, zwana matką kościołów śląskich. To wspaniały przykład gotyckiej architektury sakralnej. Historia katedry zaczyna się w 1000 r., kiedy podczas zjazdu gnieźnieńskiego utworzono biskupstwo wrocławskie. Przez wieki ulegała wojennym zniszczeniom i pożarom,
ale za każdym razem była z troską odbudowywana; po ostatniej wojnie konsekrowano odrestaurowaną świątynię już w 1951 r. We wnętrzu możemy podziwiać cenne zabytki pochodzące z różnych epok i reprezentujące różnorodne style – od romanizmu i gotyku przez renesans i barok aż do czasów dzisiejszych. Z tarasu widokowego katedry, na który wjeżdża winda, można podziwiać przy dobrej pogodzie panoramę Wrocławia i okolic. W okresie letnim (czerwiec–wrzesień) taras jest czynny w dni powszednie w godz. 10–17.30 (w poniedziałek od 12), a w niedzielę w godz. 14–18. W tym czasie można zwiedzać także barokowe kaplice i wnętrze katedry. Opłata za wjazd na taras wynosi 5 zł, a wejście do kaplic 4 zł. Zwiedzanie katedry jest darmowe, przy czym nie jest możliwe podczas mszy i innych uroczystości. Na lewo od wejścia do katedry stoi mały kościół pw. św. Idziego, najstarsza romańska świątynia wzniesiona na Ostrowie Tumskim i w całym Wrocławiu (I poł. XIII w.). Niewielkie zniszczenia z czasów ostatniej wojny pozwoliły na szybką jej odbudowę. Kościół można zwiedzać codziennie w godz. 10–19. Idąc w stronę Mostu Tumskiego, po stronie prawej miniemy barokowy pomnik św. Jana Nepomucena wykonany z piaskowca. Tuż obok wznosi się wspaniały dwukondygnacyjny kościół: dolny pw. św. Bartłomieja (zbudowany w końcu XIII w.), a górny pw. Świętego Krzyża (1320–1350). Tę świątynię, perłę gotyckiej architektury, ufundował książę Henryk IV Probus (zm. 1295) na pamiątkę zakończenia sporu z biskupem wrocławskim Tomaszem II. W okresie letnim (lipiec–sierpień) Możemy ją zwiedzać codziennie w godz. 10–16. Kościół dolny jest sporadycznie udostępniany dla zwiedzających. Nieopodal stoi barokowy budynek dawnego sierocińca, obecnie Centrum Duszpasterstwa Archidiecezji Wrocławskiej, a za nim niewielki gotycki kościół pw. św. św. Piotra i Pawła (poł. XIV w.). Jego zwiedzanie nie jest możliwe, służy on celebracjom liturgicznym dla kościelnych grup i wspólnot. Dalej wchodzimy na Most Tumski nazywany niekiedy Mostem Miłości. To tu pary obiecują sobie miłość i na znak tego __________________________