BUDOWANIE KOŚCIOŁA DOMOWEGO
Choruje ktoś wśród was?
Niech sprowadzi Kapłanów Kościoła
Ta zachęta zawarta w Liście św. Jakuba domaga się pilnego przypomnienia. Zobaczmy w naszych szpitalach, jak mały procent chorych korzysta z posług kapelanów, jak cierpiący i ich otoczenie boją się w ogóle podejmowania tematu zaproszenia kapłana z posługą sakramentalną.
KS. ALEKSANDER RADECKI
Wrocław
Niech nam powiedzą duszpasterze, ilu ich parafian odchodzi na drugą stronę życia bez pojednania z Bogiem, Kościołem i samym sobą. Może wtedy zrozumiemy, że na każdym z nas spoczywa cząstka odpowiedzialności za ten smutny stan rzeczy.
Czy jest coś ważniejszego niż zbawienie? „Cóż bowiem za korzyść stanowi dla człowieka zyskać świat cały, a swoją duszę utracić? Bo cóż może dać człowiek w zamian za swoją duszę?” (Mk 8, 36-37).
Po co choremu ksiądz?
Jeśli my, wierzący, zwlekamy z wezwaniem kapłana i grzeszymy niesamowitą wręcz „delikatnością” wobec chorych i umierających ludzi, bojąc się ich reakcji, nie proponując im korzystania z sakramentów – to powiedzmy otwarcie: jest to kwestia braku żywej wiary. Bo jedynie żywa wiara da odpowiedź na pytanie, z czym – a dokładniej, z Kim – przychodzi kapłan do chorującego, w podeszłym wieku, niepełnosprawnego czy umierającego człowieka.
Słowo Boże brzmi wyraźnie: „Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone” (Jk 5, 14-15).
Poprzez namaszczenie chorych udzielana jest _______
HENRYK PRZONDZIONO/FOTOGOŚĆ
ludziom szczególna łaska Ducha Świętego, który cierpiącego umacnia, obdarza pokojem i odwagą, by mógł on przezwyciężyć wszelkie doświadczenia, pokonać pokusy i lęk przed chorobą oraz śmiercią. Dar tego sakramentu prowadzi do uzdrowienia duszy, a jeśli taka jest wola Boża – także do ________
uzdrowienia ciała. Łaska przebaczenia grzechów to kolejny owoc sakramentu namaszczenia – zwłaszcza wtedy, gdy chory (umierający) człowiek nie może się już wyspowiadać. Olej chorych oznacza także swoistą „konsekrację”, która cierpiącego jeszcze bardziej jednoczy z Męką, __________
Śmiercią i Zmartwychwstaniem Chrystusa (zob. KKK 1521), a także pogłębia jego komunię z Kościołem: Kościół modli się za chorych, a ci przyczyniają się do jego uświęcenia, przysparzając tej Jezusowej wspólnocie dóbr duchowych.
Sięgając do Katechizmu, przeczytamy też, że namaszczenie chorych stanowi „ostatnie z szeregu świętych namaszczeń, które wyznaczają etapy życia chrześcijanina: namaszczenie przy chrzcie wycisnęło na nas pieczęć nowego życia; namaszczenie przy bierzmowaniu umocniło nas do życiowej walki. To ostatnie namaszczenie otacza koniec naszego ziemskiego życia jakby ochroną, zabezpieczającą nas na ostatnią walkę przed wejściem do domu Ojca” (KKK 1523). A kiedy człowiek już umiera, Kościół ofiaruje mu Eucharystię jako wiatyk – _________
sakrament przejścia ze śmierci do życia (zob. KKK 1524).
Zauważmy zatem:
KSIĄDZ NA SZPITALNYM KORYTARZU CZY PRZY ŁÓŻKU CHOREGO W DOMU – NIE JEST „ANIOŁEM” ŚMIERCI, LECZ ZWIASTUNEM NADZIEI I ŻYCIA!
.
Czy nie powinniśmy wołać: Panie, umocnij naszą wiarę, abyśmy tego Daru, jaki pozostawiłeś w sakramencie chorych i wiatyku nie zmarnowali?
Kto i kiedy może prosić o sakrament chorych?
Namaszczenia udziela się wiernemu, który po osiągnięciu używania rozumu znajdzie się w niebezpieczeństwie na skutek choroby lub starości. Można przyjąć ten sakrament ponownie, jeśli chory po wyzdrowieniu znowu ciężko zachoruje lub jeśli w czasie trwania tej samej choroby niebezpieczeństwo stanie się poważniejsze (KPK kan. 1004, § 1,2; KKK 1528). Namaszczenia można udzielić także chorym przed operacją chirurgiczną, podjętą z powodu niebezpiecznej choroby (KKK 1515). Gdy idzie o dzieci: również im należy udzielić namaszczenia chorych, jeżeli osiągnęły taki poziom umysłowy, że ten sakrament może im przynieść pokrzepienie (KPK 1005). „Chorym, którzy stracili przytomność lub używanie rozumu, można udzielić sakramentu, jeśli istnieje prawdopodobieństwo, że jako wierzący prosiliby o to, gdyby byli przytomni” (KPK 1006). Wynika stąd, że w zwyczajnej sytuacji ksiądz może udzielić sakramentu tylko wtedy, __________
.
.
gdy zna daną osobę, która jest już nieprzytomna, lub ktoś w sposób odpowiedzialny mógłby zaświadczyć, że jest to osoba ochrzczona, praktykująca i na pewno pragnęłaby przyjąć sakramenty Kościoła w niebezpieczeństwie śmierci. Jeśli warunki te nie mogą być spełnione, nie udziela się żadnych sakramentów, gdyż są one tylko dla tych, którzy przyjęli chrzest, posiadają wiarę i rozumnie o nie proszą.
Trzeba jednak wiedzieć, że „nie wolno udzielać namaszczenia chorych tym, którzy uparcie trwają w jawnym grzechu ciężkim” (KPK 1007). Nigdy też nie udziela się żadnego sakramentu umarłym. Ksiądz wezwany do chorego, który już umarł, modli się za zmarłego, aby Bóg uwolnił go od grzechów i przyjął do swego Królestwa; namaszczenia natomiast nie udziela – chyba że istnieje poważna wątpliwość, czy zgon już nastąpił.
Apostolstwo jest niezbędne
Choremu najbardziej jest potrzebny drugi człowiek – przede wszystkim po to, by mu pomógł w spotkaniu z Bogiem już tu na Ziemi i kiedyś w wieczności. Tej odpowiedzialności nie da się na nikogo przerzucić, jeśli na serio traktujemy Ewangelię oraz przykazania miłości. Nie jest w _______
.
stanie zrobić tego ani personel medyczny, ani szpitalny kapelan czy duszpasterze parafialni. To właśnie Kościół domowy ma w swych rękach swoisty klucz do duszy człowieka cierpiącego: znając tę osobę i kochając, znajdzie właściwy sposób dotarcia do jego wnętrza.
